Lees het verhaal van Ditty, die last had van herfstdepressies
Jarenlang worstelde Ditty (45) met depressies, vooral in de herfst en de winter. Dankzij verschillende soorten therapie is ze die nu de baas. “Toen ik merkte dat ik weer kon genieten van de zon op mijn gezicht, wist ik dat ik op de goede weg zat.”
Ditty: “Nog altijd zie ik op tegen de donkere dagen in de herfst en de winter. Zeker als de wintertijd ingaat en het om vijf uur al donker wordt. Voor mij begint de avond dan te vroeg. Maar ik beland niet meer in een herfstdepressie. Dat weet ik zeker. Dankzij verschillende therapieën heb ik geleerd dat ik mag zijn wie ik ben. Ik heb ritme en structuur in mijn leven gekregen. Ik moet elke dag even naar buiten, de frisse lucht in. Dat geeft letterlijk lucht in mijn hoofd. Lang vond ik dat een behoorlijke opgave. Op de dag dat ik merkte dat ik echt weer kon genieten van de zon op mijn gezicht, wist ik dat ik op de goede weg zat.
Mensen met psychische klachten doen er jaren over om een leefbaar leven te krijgen. Niet alleen hun omgeving moet accepteren hoe ze zijn, dat moeten ze vooral ook zelf. Dankzij verschillende therapieën heb ik geleerd hoe ik mijn dagelijks leven het best kan inrichten. Ik heb cognitieve therapie gehad, wekelijkse gesprekken bij een psycholoog en intensieve groepssessies. Ook heb ik de cursussen ‘Herstel, Empowerment en Werken met je ervaring’ gevolgd. Ik ben bij de hand genomen en heb stap voor stap opnieuw moeten leren functioneren. Elke therapeut en psycholoog benadrukte keer op keer het belang van buitenlucht bij het tegengaan van herfstdepressies. Ik kwam ook elke dag buiten, dankzij mijn dochter, die nu achttien is. Hoe moeilijk ik het ook vond om de deur uit te gaan, ik gunde haar wel elke dag frisse lucht. Naar de speeltuin op de hoek van de straat gaan, was voor mij al een hele opgave. Ik stond hyperventilerend naast de wip. In het begin kreeg ik hartkloppingen en brak het zweet me uit. Toch merkte ik dat het goed voor me was. Ik breidde mijn rondje steeds verder uit. Hoe meer ik deed, hoe meer ik aankon. Ik was trots op mezelf dat ik elke dag in de buitenlucht liep. Het gaf me structuur en een doel, het deed me erg goed.”
Weggestopt verdriet
“Ik heb meerdere depressies gehad, altijd in de donkere tijd van het jaar. Langzaam gleed ik erin, ik was nooit van de ene op de andere dag depressief. Maar er was wel altijd een aanleiding, een relatie die uit ging of een ruzie met iemand. Op mijn twintigste verbrak mijn eerste echte vriend onze relatie. Mijn verdriet daarover heb ik jarenlang weggestopt. Tot ook de relatie die ik daarna kreeg, uitging. Dat was in de herfst. Ik was ontzettend moe en kon niet meer functioneren. Het was druk in mijn hoofd en ik kon niet omgaan met mijn emoties. Ik bleef maar malen over mijn leven, mijn relaties. Alles was me teveel. In die tijd werkte ik fulltime, als administratief medewerkster, maar ook dat ging niet meer. Ik had veel eerder rust moeten nemen, maar dat zag ik toen niet in. Ik ging maar door. Ik kreeg een nieuwe relatie en werd moeder. Op mijn 27ste verloor ik mijn oudste kind, een jongetje. Hij was twee en overleed totaal onverwacht. Zijn zusje was toen pas een half jaar oud. Zij is mijn overleving geweest, voor haar móest ik door.
Mijn depressies kwamen eens in de twee jaar. In de herfst- en wintermaanden had ik er veel meer last van, omdat dan buiten alles ook zo somber is. Daar werd ik ook somber van en dan wilde ik niets meer. Alles werd zwart om me heen. Het liefst trok ik me terug in mijn eigen wereld, ik lag hele dagen op bed. Ik deed voor niemand de deur open en nam ook de telefoon niet op. Ik wilde alleen zijn met mijn verdriet. Ik trok de dekens over me heen om me letterlijk af te sluiten van de wereld. Pas als ik een paar dagen veel had geslapen, ging het beter. Als het zo slecht met me ging, ving mijn moeder mijn dochter op.
Mijn terugkerende depressies hebben me vriendschappen gekost. Ik schaamde me zo dat ik niet durfde te zeggen wat er echt met me aan de hand was, dus verzon ik smoezen. Vaak zei ik dat ik grieperig was. Vriendinnen konden niet van me op aan. Ik merkte dat mensen me niet meer serieus namen. Ik zegde zo vaak af. Daar voelde ik me schuldig over, maar ik kón niet anders. Zo ben ik ook niet naar de bruiloft van een goede vriendin geweest. Ik was zo depressief, ik kon het niet opbrengen. Pas achteraf besefte ik hoezeer ik haar daarmee heb gekwetst. Maar op dat moment kon ik alleen met mezelf bezig zijn.”
Enorme steun
“Bij mijn vriendin Heidi voelde ik me veilig. Ze woonde bij me in de straat en haar dochter is net zo oud als die van mij. Onze kinderen speelden veel samen buiten. Heidi was altijd vrolijk, gaf me energie en kracht. Ze is een enorme steun voor me geweest. Ik voelde me zekerder als zij erbij was. Bij haar kon ik mijn depressies even vergeten. Haar gezellige aanwezigheid gaf me afleiding, daar werd ik minder somber van. Als het niet goed ging en ik merkte dat ik even moest rusten, kon mijn dochter ook bij haar terecht. Zo’n vriendschap is goud waard.
Mijn dochter heeft het niet makkelijk gehad. Daar heb ik me lang schuldig over gevoeld. Gelukkig hebben we een goede relatie en kunnen we samen goed praten over mijn depressies. Volgens haar hadden die ook hun leuke kanten. Zo zegt ze dat ik dan misschien anders was dan de moeders van vriendinnetjes, maar ze lag wel samen met mij in bed tv te kijken met chips en pizza. Welke moeder doet dat nou?
Na een periode met intensieve therapie ging het vaak wel weer goed met me. Dan was ik weer opgelapt, om het zo maar te zeggen. Maar dan nog had ik ondersteuning nodig. Drie jaar geleden heb ik die gevonden tijdens een herstelcursus waar ik lotgenoten ontmoette. Pas in die groep leerde ik mezelf te accepteren zoals ik ben. Ik ben altijd op zoek geweest naar veiligheid, geborgenheid en erkenning. Dat kon ik mezelf niet geven en dus vluchtte ik in relaties. Maar voordat ik een goede relatie kon aangaan, moest ik eerst van mezelf leren houden. Dat is me dankzij deze cursus gelukt en sindsdien weet ik dat mijn depressies echt verleden tijd zijn.”
Gelukkig
“Twee jaar geleden ben ik getrouwd. Met mijn man is er veel rust in mijn leven gekomen. Ik weet nu dat ik mag zijn wie ik ben. Ik denk niet meer aan alles wat ik niet goed heb gedaan, maar focus op wat ik kan en wat ik leuk vind. Fulltime werken lukt me niet, maar ik ben wel ondernemend: ik volg cursussen en doe vrijwilligerswerk. Zo werk ik bij de Hulplijn van Sire en sta ik lotgenoten te woord. Ook ben ik ambassadeur van Samen Sterk tegen Stigma, een stichting die het taboe op psychische problemen wil doorbreken. Als ik merkte dat ik me in de herfst weer somberder begin te voelen, weet ik dat naar buiten gaan een positief effect op mij heeft. Ik zit dan ook graag aan de oever van een rivier vlakbij mijn huis. Ik ben gek op kabbelend water, dat geluid werkt als een mantra voor me.
De frisse lucht geeft me ook lucht in mijn hoofd. Laatst was ik met mijn man en dochter in Bergen aan Zee. We lagen in de duinen, met het ruisen van de zee op de achtergrond. Het zand kriebelde tussen mijn vingers door, de zon scheen op mijn gezicht. Ik was intens gelukkig. Als ik nu naar de foto’s van dat weekend kijk, word ik weer blij. Ik ga nog steeds elke dag naar buiten. Als ik te lang binnen zit, word ik somber. Het liefst rijd ik met de auto naar een mooie plek om daar te gaan wandelen, maar ik loop ook vaak zomaar even naar buiten, want ik woon midden in de natuur. Ik kijk uit op de polder en ik kan. vanuit mijn woonkamer de koeien zien grazen. Ik vang elk straaltje licht op. Dat heb ik nodig.”
Relaxed leven
“Ik voel me nu sterk genoeg om te doen wat bij me past en wat me gelukkig maakt. Ik fotografeer veel in de natuur, ik schrijf, acteer en maak collages van mijn toekomstbeeld met plaatjes die ik uit tijdschriften scheur. Ik vind het leuk om creatief bezig te zijn. De kans is groot dat we over een paar jaar in Suriname gaan wonen, want daar komt mijn man vandaan. Ik kan daar wel aarden, verwacht ik. De mensen zijn relaxed en leven vooral buiten. En er is zon! Ik weet als geen ander hoe goed het voor je is om veel buiten te zijn. Al een jaar liggen er nieuwe hardloopschoenen in mijn kast. Daar wil ik toch echt eens mee aan de slag: buiten bewegen en lekker fysiek moe worden. Het liefst zou ik langs het water gaan rennen. Hardlopen wordt mijn volgende doel. Wie weet loop ik over een paar jaar wel de marathon van New York!”
Bron: Vriendin, nr. 48 2013, Gepubliceerd met toestemming
