Als je me ziet

Mensen die mij zien, zien niet wat ik allemaal met mij mee draag en als ik het vertel dan is vaak hun reactie: dat zou je niet zeggen van jou, je bent een mooie jonge vrouw en een vrolijk behulpzaam persoon. Maar dat is ooit heel erg anders geweest en soms nog. Want achter die vrolijke behulpzaame vorolijke lach schuilt heel veel elende. ik ben de oudste van drie kinderen maar wel het moeilijkste kind, want ik ben een zorgkind met een grote rugtas. Vaak waren er ruzie's of andere dingen en die hebben mij gevormd zo als ik nu ben. Veel elende en heel veel strijd, zodat ik vaak het gevoel hasdat ik er echt helemaal alleen voor stond. Als ik nou terugkijk op de afgelopen jaren zie ik een jonge vrouw die probeerde zich er doorheen te vechten, wat niet altijd goed af liep. Ook zie ik dat somige dingen zijn gebeurd door een oorzaak en onbegrip van mensen. Nu 2 jaar later heb ik veel geleerd van de dingen die zijn gebeurd. Nu ik eindelijk een plek heb waar ik me begrepen en veilig voel kan ik eindelijk echt helemaal mezelf weer zijn en de dingen makkelijker van me af zetten. Nauurlijk vergeet ik de dingen niet maar ik kan er wel mijn best voor doen om het een plekje te geven.