Depressie is...

Het liefste zou ik de hele dag in bed liggen. Niet alleen vandaag, maar morgen ook. En overmorgen, volgende week en volgende maand waarschijnlijk ook. Diep weggestopt onder de dekens, ongestoord en alleen. Wat heeft het voor nut om uit bed te komen als je toch niks hebt om voor te leven? Alles lijkt zo uitzichtloos en zwart. Waarom moeite doen voor iets als je het toch niet gaat bereiken? Ik weet heel goed dat ik, juist wanneer ik me niet goed voel, dingen moet ondernemen. Activeren en doen. Was het maar zo makkelijk. 

Een depressie zorgt ervoor dat je niks voelt. Niks. Een depressie voelt zo leeg. Het begrip leegte heeft voor mij een totaal nieuwe betekenis gekregen sinds mijn depressie. Ik wist niet dat leegte zo leeg kon zijn. 

Een depressie is niet alleen somberheid, het is zo veel meer dan dat. Naast het nergens zin in hebben lukt het gewoonweg niet om iets te doen. Je hebt geen energie en mocht je wel een beetje energie hebben om iets te ondernemen, dan kun je nergens van genieten, omdat je simpelweg niks leuk vindt. 

Het gemene van een depressie is dat een depressie je zo waardeloos laat voelen. Alsof de depressie duizenden keren op een dag zegt – nee, schreeuwt – dat je waardeloos bent, dat je niks kunt en dat het toch nooit beter zal worden. Dit zorgt ervoor dat je je angstig gaat voelen. Wanhopig. Machteloos. Je kunt toch niks aan je depressie veranderen want je bent waardeloos. Je kunt alles proberen, maar er gaat toch niks veranderen. 

Ondanks dat mijn depressie me 49295 redenen geeft om te huilen, huil ik nooit. Omdat het niet lukt. Hoe graag ik ook wil huilen, het lukt niet. Niet kunnen huilen is heel frustrerend, omdat huilen een gevoel van opluchting kan geven. Omdat huilen niet lukt zoek ik dat gevoel van opluchting op een andere manier, zoals zelfbeschadiging. 

Heb ik al verteld hoe moe je wordt van een depressie? Je voelt je doodmoe, elke handeling die je verricht kost immens veel energie. Ik kan de hele dag in bed liggen en niks doen en alsnog doodmoe zijn. Of ’s nachts 10 uur slapen en alsnog wakker worden met het gevoel alsof ik net de hele marathon heb gelopen. 

Door de depressie pieker ik veel. Over vanalles. Over kleine dingen die gebeurd zijn of die nog gaan gebeuren of over grote dingen, zoals de dood. Ik wil niet dood, maar ik wil zo ook niet meer leven. Ik wil niet meer leven met mijn depressie. De enige oplossing om de depressie te verslaan lijkt de dood. Maar de depressie zal dan misschien wel verslagen worden, uiteindelijk wint de depressie ook dan.

Een depressie is een oorlog die niet de mijne is, maar toch ook weer wel. Een oorlog die maar voortduurt en die ik dreig te verliezen. Een gevecht, dag in, dag uit. Een depressie is vals en gemeen, maar soms ook zo vertrouwd. Het is vechten, altijd vechten. Depressie is moe zijn, zo ongelofelijk moe zijn. Geen energie hebben, elke beweging lijkt er een te veel. Het is kapotgaan, maar toch weer helen. Een depressie heeft je in zijn macht. Het maakt je gek en klein. Een depressie doet pijn. Een depressie is sterk, terwijl je dat zelf niet bent. Het is zinloos. Het verlamt je. Een depressie is verzuipen, omdat je je hoofd niet meer boven water kunt houden. Het zijn regenbuien en stormen, of alleen de stilte, niks. Een depressie maakt je blind. Het is een hel. Depressie maakt je bang en angstig. Het is geen keuze. Depressie is de realiteit, ook al wordt de realiteit soms uit het oog verloren. Een depressie is vallen, maar toch weer opstaan. Door een depressie wil je opgeven, maar toch heb je ergens nog de hoop om door te gaan. Een depressie wil winnen, maar wint niet altijd.