Dit schreef ik onlangs voor mijn familie en vrienden

Dit schreef ik onlangs voor mijn familie en vrienden. De reacties waren zo hartverwarmend.

In de Voorjaarsvakantie schreef ik voor mijn opleiding mijn levensverhaal. Toen ik het later rustig terug las, was mijn eerste gedachte “jezus wat ben ik veel bezig met overleven in plaats van leven. Dit doe ik niet meer.” 

Ik heb een afspraak gemaakt met de psychiater om te bespreken of medicatie misschien toch weer nodig is. Sinds ik daar in de zomer van 2019 mee gestopt ben, gaat het heel langzaam steeds minder goed. Ik voel me vaker boos of verdrietig zonder directe reden. Ik slaap slecht. Zo gauw ik wakker word gaat mijn hoofd aan, ik moet nog dit, dat, shit dit ook al vergeten. Mijn concertatie is slecht. Ik ben snel overprikkeld, kan niet tegen snelle beelden of onverwacht geluid, ik schrik me kapot. De psychiater wees me op de dysthymie die in 2017 werd vastgesteld. Toen, in 2017 dacht ik nog WTF, ik mankeer niks, ik los dit wel even op. Dat ging met medicatie ook goed. Ik sportte meer, at gezond, deed mindfulness, had een goede balans in werk en vrij zijn. Ik voelde me energiek en was veel minder somber. Na het stoppen met de medicatie hield ik dit steeds minder goed vol. Met mindfulness stopte ik, sporten werd minder, gezond eten, forget it.  

Dus ja ik denk dat de psychiater gelijk heeft. Ik heb dysthymie. 

Dysthymie is een milde maar chronische depressie.Bij dysthymie kan je redelijk functioneren. Kenmerkend is dat je last hebt van langdurige somberheid die vrijwel de hele dag voelbaar is. De klachten zijn er niet altijd maar wel vaak. Aan de buitenkant is dit meestal niet zichtbaar. Soms kan ik ’s ochtends wakker worden en is het eerste wat ik denk “hoe laat mag ik weer naar bed”.  Ik kan opzien tegen heel normale dagelijkse dingen. Soms ben ik al kapot als ik me gedoucht en aangekleed heb. Ook emotioneel is het nogal wisselvallig. Ik kan verdrietig of boos zijn om helemaal niks. Ik verlies totaal uit het oog wat er wel is, ik ben enorm gericht op dat wat er niet is. Er zijn dagen dat ik niks voel, geen aardigheid, geen liefde, terwijl ik die zeker wel krijg. Ik gedraag me dan als een draak.

Vorige week vrijdag ben ik weer gestart met medicijnen. Het is een antidepressivum dat werkt op de dopamine en noradrenaline. De vorige keer gaf het me meer energie, ik voelde me meer tevreden waardoor ik ook meer openstond voor de liefde en aardigheid die er is. Nu moet ik vooral wennen aan het medicijn. Ik word er enorm onrustig van. Als ik niet beweeg word ik gek. Ik ben duizelig, heb geen eetlust en heb een piep in mijn oor. Veel mensen tegelijk om me heen, dat lukt niet. De ene dag voel ik me goed en de andere dag paniekerig en huilerig. Positief is dat mijn hoofd rustiger wordt, ik beter slaap en ook meer energie heb. En af en toe plopt er ook weer een blij gevoel op.

Misschien overval ik je met dit verhaal. Dat is niet mijn bedoeling.Ik wil dit delen omdat het verzwijgen en net doen alsof het er niet is voor mij helemaal niks oplost. Het ligt als een blok op mijn maag. Ik schaam me ervoor, ik ben bang er om afgewezen te worden. En ik wil graag dat jij het weet, omdat je me dierbaar bent.Misschien dat je ook iets beter begrijpt waarom ik niet wandel, geen bier kom drinken, niet bel, mijn werk afzeg of ingewikkeld doe.

Maak je alsjeblieft geen zorgen. Ik zit in een opwaartse lijn. Er wordt hier goed voor me gezorgd en ik ben best wel sterk!!

Dikke kus M