een leven met ptss

soms denk ik waarom ik altijd. door de nare ervaringen die ik heb opgelopen met politie en ambulance. heb ik ptss {trauma} opgelopen. in het begin kon ik het nog wel aan maar het gebeurden steeds vaker en steed heftiger. ik wens echt niemand dit toe zelfs me ergste vijand niet. zo heftig en ik grijpent vind ik het. vaak zocht ik veiligheid ergens en dat was vaak buiten ongeacht hoelaat het was. buiten voelden dan als nog als enige veilige plek. maar in de werkelijkheid is dat dat natuurlijk niet zo. maar op dat moment had ik dat niet door. en ik wilde alleen maar weg van alles. vaak als ik dan buiten liep raakte ik zo in de war door alles wat er gebeurde. en voelde ik me zo alleen en onbegrepen. dat ik vaak mezelf begon te beschadigen. zo kwam ik vaak met politie en ambulance in aanraking. het werdt steeds vaker en heftiger. tot dat mijn mogeving besloot daat ik niet meer alleen naar buiten mocht. omdat als ik dat wel dee de kans heel groot was dat ik met politie en ambulance in aanraking kwam. ik begon steeds slechterder te slapen steeds bangerder werdt ik en uit eindelijk heel veel nacht merries en gespannen zij en heel arlet en waakzaam en op het hoogte punt zefs niet meer zonder lamp aan durven te slapen en niet meer veilig voelen in me eigen huis. 24/7 voor het raam zitten om te kijken of je wel veilig bent en bij elk geluid zo bang worden. zelfs als de deur bel ging zo verstijft raken dat ik niks meer durfden. uit eindelijk ging het me leven beheersen en nam het contact met politie en ambulance niet af. en heb ik me oplaten nemen. maar ook daar heb ik nare ervaring gehad met politie en ambulance. maar door de emdr heb en zal ik steeds meer leren er mee op te gaan.