Eenzaam

Hallo, ik ben een vrouw van 68. Twee jaar geleden heb ik een zware depressie gehad waar ik met behulp van medicijnen min of meer ben uitgekomen. Ik denk dat een groot deel van mijn problemen in mijn jeugd zijn ontstaan. Ik heb door een beschadigde jeugd een persoonlijkheidsstoornis ontwikkeld. Ik ben heel veel weggestuurd van jong kind af aan al.

Ik ben 40 jaar getrouwd geweest en heb 2 prachtige dochters en ook kleinkinderen. Ik ben vreselijk bang dat ik mijn problemen ongewild ook op hen heb overgebracht. Mijn man is alcoholist en vanaf dat hij thuis kwam te zitten, eerst door ziekte en later met pensioen, is niet meer te doen geweest voor mij. Als ik overdag thuiskwam wist ik niet of hij al had gedronken. Hij dronk stiekem en verstopte de lege flesjes. Onze relatie werd steeds slechter. Hij had geen hobby's en hing maar wat rond. Als hij wegging was ik bang dat hij naar de kroeg ging. Ik ben in een  depressie met angsten beland en toen is hij een paar maanden weggeweest. Uiteindelijk weer teruggekomen om het weer te proberen. Ik was inmiddels aan de antidepressiva en het ging wel weer met mij. In juli 2019 heb ik gezegd dat ik zo niet meer verder kon. Hij is toen het huis uitgegaan. Eerst was het een grote opluchting maar nu, bijna een  jaar later, kan ik bijna niet meer alleen zijn. Dit heeft ook met mijn jeugd te maken, waarin ik heel veel alleen ben geweest.

Ik ben cold turkey gestopt met de medicatie. Heel dom natuurlijk,  maar in de coronatijd had ik het idee dat het niet belangrijk genoeg was om mee naar de huisarts te gaan. En ik had niet het gevoel dat het zoveel deed. Dat was dus een hele grote vergissing! Ik ben nu bijna 6 weken gestopt en er komt een grote baal rouw over mijn hele leven los.

Ik voel me zo vreselijk eenzaam en alleen en vind dat ik het moet kunnen om het met mezelf fijn te hebben. Niet dat ik daar altijd anderen voor nodig heb!

Ik heb vreselijk veel last van mijn maag en buik en denk dat ik het verdriet nu pas in mijn lijf ga voelen. Maar ik ervaar het als heel zwaar. En als ik maar weet dat het overgaat, dan kan ik het wel aan, maar ik ben zo bang dat het lang gaat duren.

Ik mis de goede dingen die mijn man ook had. Maar ik was veel teveel op hem ingetuned ipv op mezelf. Ik krijg binnenkort weer therapie, maar sta heel erg in dubio of ik weer met medicatie moet starten. Is dit nu echt depressie, of rouw of allebei?

Ik voel me alleen maar gelukkig als ik bij mijn kinderen ben. Maar die kan ik ook niet voortdurend met mij opschepen.