Gewoon genoeg

Dat je de zon niet ziet, betekent niet dat ze niet aanwezig is

Het gebeurt zomaar. Midden op de dag, tijdens de lunch met collega’s, op een feestje, of juist wanneer ik helemaal alleen ben. Ik  weet nooit wannneer het gaat komen, en al heb ik het al meer dan 10 jaar, het overvalt me iedere keer weer. Het lege gevoel, dat mij meesleurt naar de donkerste plekken. De twijfel, in alles wat ik doe. Het gevoel dat ik wil vluchten, iedereen wil ontwijken, wil huilen en schreeuwen. Die momenten, die zal ik moeten accepteren.

Ik kan er niet de vinger opleggen wanneer het precies begonnen is, maar toen ik de brugklas zat heeft het een dieptepunt bereikt. Ik wilde niets meer, kon niets meer. Mijn moeder was elke dag bang dat ik niet meer thuis zou komen, dat ze een telefoontje zou krijgen. Die dag is nooit aangebroken, maar het had niet veel gescheeld. Ik haatte mezelf, ik kraste alles uit mijn lichaam, ik was niets en toch was het zo aanwezig. Van mijn mentor en mijn ouders  moest ik hulp zoeken. Dus dat deed ik, niet voor mijzelf, maar voor hen. Het heeft mij niet geholpen, ik had geen zin om met vreemde mensen over mijn problemen te praten. Ik had geen problemen, IK was het probleem. Het heeft nog jaren doorgesudderd, en ik heb mezelf door de middelbare school heen moeten slepen. Maar toen het laatste jaar aanbrak, ik al veel vrienden verloren had en toen ook nog mijn beste vriendin verloor, knapte er iets. En ik besefte dat ik de enige was die dit gevoel kon veranderen.

Zo belandde ik in therapie, kreeg ik naast de diagnose depresief ook de diagnose PTSS. Nadat ik met de therapie miniscule stapjes had gezet, werden ook medicijnen voorgeschreven. Na zes jaar ben ik de therapie gaan afbouwen. Die zes jaar waren misschien wel de zwaarste van mijn leven. Ik heb zo vaak op willen geven. Waarom moet ik elke dag zo hard vechten? Wat heeft het voor zin? Ik wil gewoon gelukkig zijn. Ik wil niet elke dag een 100-stappenplan doorlopen om te voorkomen dat ik terugval. Ik besefte mij langzaam maar zeker dat de depressie een deel van mij is, een deel dat ik altijd met mij zal meedragen. Ik besefte mij dat “gewoon” gelukkig zijn niet bestaat. En ik realiseerde mij dat welke weg ik ook neem, er zullen altijd obstakels op te vinden zijn.

Vandaag was een van mijn zwarte dagen. Het kan soms dagen duren voordat deze bewolkte periode voorbij is, het kan morgen ook weer beter zijn. Maar langzamerhand hoef ik het stappenplan niet meer af te gaan, komt het vanzelf. Steeds vaker kan ik realistisch naar mijzelf kijken. Mijn depressies zal ik altijd met mij meedragen, maar het is maar een klein deel van mij. Waar ik jaren in het donker heb geleefd, is er nu eindelijk weer licht. Een licht die helderder is dan ik mij herinner, warmer dan ervoor. En soms is dat gewoon genoeg.

 

Meer ervaringsverhalen