het gevoel alleen te zijn is vreselijk

Nu ben ik inmiddels 45 jaar en moeder van vijf kinderen.

Mijn hele leven lijd ik al aan depressies. Dit gaat echt met ups en downs. De laatste jaren werden de downs steeds langer en heftiger. Al twee x een zelfmoordpoging gedaan omdat ik rust wilde en dat als enige uitweg zag. 

Het vervelendste vindt ik nog de mensen om je heen. Mensen die je niet begrijpen,niet willen begrijpen of alles maar betitelen met onzin of het komt wel weer goed. Ook gebeurt het vaak dat mensen je in een dieptepunt maar links laten liggen, niet beseffende dat mijn gevoel daardoor extra versterkt wordt. Het gevoel onbegrepen te zijn,maar vooral het gevoel echt alleen te zijn. Terwijl dat juist iets is wat ik dus niet wil. 

Mensen begrijpen niet waar je doorheen gaat, willen het niet begrijpen of weten niet hoe ze er mee om moeten gaan. Wel met het resultaat dat ik mij vaak erg eenzaam voel. Met daarbij ook de angst om alleen te zijn en wéér in de steek gelaten te worden. Op die momenten overheersen de negatieve gedachtes zo hevig dat ik echt nergens geen zin meer in heb, het nut ook nergens meer van inzie en ik overal een desinteresse in heb.

Opstaan is al heel wat en leuke dingen kan ik echt niet bedenken, vooral omdat ik op die momenten ook gewoon simpelweg niks leuk vind en ook nergens zin in heb. Daardoor gebeurt het zeer geregeld dat ik op het laatste moment dingen afzeg of gewoon niet kom of heel bot kan reageren. Met het gevolg dat mensen echt meesters zijn in het oordelen maar ook het veroordelen van je gedrag ipv zich misschien enigszins zich te verdiepen in wat je mankeert of zelf met je in gesprek te gaan. Gevolg is dan weer dat ik nog dieper in de put zak.

Nu wel weer opnieuw therapie gestart, maar ik blijf het nog steeds erg moeilijk vinden en voel me nog steeds erg eenzaam in de strijd die ik met mezelf voer.