Wat mijn depressie mij influistert

Wat mijn depressie mij influistert

Ik voel het aankomen

De dagen worden langer

Toch tikt de klok te snel

Eten gaat moeizaam, regelmaat is ver te zoeken

De laag kleding op de vloer van mijn slaapkamer groeit

Als ik thuiskom loop ik eerst even naar mijn kamer

Om te huilen

Dan veeg ik de tranen weg oefen een glimlach in de spiegel en ga weer verder

Dit is nog geen depressie

Dit is een voorloper

In vergelijking met de donkere periodes is dit hoogzomer

Vandaag is een waarschuwing

De oorzaak van beklemmende angst

Ik ken het zwarte gat

Dat wacht als ik dit gevoel niet weg kan krijgen

Ik hoor geen woorden, maar voel het ijskoude welkom  zijn vingers om mijn hart klemmen. Wanneer het wegglijden begint zie ik mijn wereldbeeld veranderen. Ik snap het niet meer. Iedereen lijkt alles zo makkelijk te vinden, terwijl ik al begin te zweten bij het lijstje van keuzes die ik vandaag moet maken: wat ik ga eten, wat ik aandoe. Mijn grootste frustratie als ik dag na dag de routine van het leven afloop is het gebrek aan antwoord op de vraag “waarom vinden mensen dit leuk?” Ik zie het niet. Technisch gezien heb ik het allemaal op een rijtje, studie, vrienden, vrije tijd. Toch kan ik niet begrijpen dat mensen het leven zo interessant vinden.  Natuurlijk zijn er fijne momenten: fietsen in de zon, eten met vrienden, mezelf verliezen in een boek. Die wegen alleen niet altijd op tegen het dagelijkse gevecht om simpelweg te leven.

In de donkerste jaren hoopte ik elke keer als ik het huis verliet dat ik aangereden zou worden. Ik hoopte dat mijn moeder een einde aan haar leven zou maken, zodat ik zonder schuldgevoel  mijn eigen leven kon beëindigen en we samen met papa voor altijd gelukkig konden zijn.

Dit zijn gedachten van de depressie, niet van mij. Gedachten die uiteindelijk voorbijgaan, als het beter gaat. Ze laten een litteken achter, dat blijft. Het gevoel van schuld is onbeschrijfelijk.

Zelfs nu, in de ‘goede’ tijden, verraadt mijn hartslag me nog steeds. De depressieve gedachten dreigen in mijn achterhoofd en hebben valkuilen achtergelaten. Angsten en onzekerheden, trillende handen, een versneld hart, en een dicht geklemde keel. Mijn negatieve zelfbeeld is beschamend. Heeft betrekking tot meer dan alleen mijn lichaam. Ik vind mezelf de meeste dagen niet eens aardig, verbaas me als iemand met me om wil gaan en weet niet of ik iemand een relatie met mij aan zou willen doen. Depressie is een filter over al je gedachten die zijn sporen achterlaat.

Wat ik terug zei:

Het is ok.

Ik kan dit.

Het gaat weer voorbij.

Het is ok.

Ik kan dit.

Het is niet voor altijd.

Het is ok.

Ik kan dit.

Zelfs als het blijft.

Ik weet dat mijn gedachten niet rationeel zijn. Dat ze niet waar zijn. Het gaat uiteindelijk wel weer voorbij. Tot die tijd probeer ik ze zin voor zin te vertalen naar wat ze horen te zijn, ook al ben ik het gevoel kwijt. Gelukkig is mijn depressie mild, ik kan de meeste dingen blijven doen, hoogstens op een iets rustiger tempo. Ik weet dat het erger is geweest, maar ik weet ook dat het beter wordt.

Wat (soms) helpt

Om mezelf te accepteren, met alle donkere gedachten, irrationele angsten, al het onverklaarbare verdriet, het gebrek aan levenslust en energie. Ik hóef niet blij te zijn. Het helpt als ik mensen om me heen heb bij wie ik mezelf kan zijn, ongeacht mijn stemming. Af en toe helpt het om een masker op te zetten en te doen alsof ik normaal, of zelfs gelukkig ben.

Het allerfijnste is als er iemand voor me zorgt, die oplet dat ik eet, afwas, mij persoonlijke hygiëne op peil houd. Hoe stom ik het zelf ook vind, ik wil natuurlijk het liefste sterk en onafhankelijk zijn. Heel af en toe helpt het om mijn depressie te bedanken, ik schrijf mijn mooiste gedichten vaak in tranen.

De grootste hulp is mijn moeder, mijn grote voorbeeld. Ik ken niemand die het zo moeilijk heeft gehad als zij, maar ondanks al haar depressies en pijn is ze er nog steeds, is ze er voor mij. Ik weet dat haar verdriet niet altijd even gezond is geweest om in op te groeien, maar als ik dat niet had meegemaakt had ik ook niemand gehad die mij nu zo volledig begrijpt. En had zij er niet op deze manier voor mij kunnen zijn. Het is zo verschrikkelijk waardevol om iemand in mijn leven te hebben die reageert met herkenning wanneer ik vertel wat zich er in mijn hoofd afspeelt. Ik hoef me bij haar nooit schuldig of raar te voelen, en ik weet niet wat ik zonder zo iemand in mijn leven zou moeten.

Het helpt, niet om in mijn depressie te berusten, maar om mezelf te mogen zijn.

Lees meer prachtige ervaringsverhalen op www.allesgoed.org