Het leven is niet altijd makkelijk

Het begon allemaal een paar jaar geleden. Klaar met de middelbare school, een nieuwe stap in het proces van volwassen worden en het zoeken naar wat je wilt bereiken in het leven. Voor een buitenstaander leek het allemaal zo makkelijk, maar van binnen ging ik kapot. Na 5 weken op het mbo had ik een break down en ben ik gestopt. Ik begon toe tegeven hoe ik me voelde (en om eerlijk te zijn had ik dat veel eerder moeten doen).

Na een paar gesprekken bij een psycholoog kreeg ik de diagnose 'depressie'. Die zat er al 4 jaar. Elke week praten over gevoel, wat een drama. Ik had er een hekel aan. Na een jaar was ik dan eindelijk klaar, ik keek weer met een positieve blik op het leven. 

Ik had besloten na 3 jaar weer terug te keren naar school. Ik wilde met volle moed weer beginnen. Toen ik me ingeschreven had moest ik plots op mezelf gaan wonen. Als 18-jarige is dat een hele stap, een hele verantwoordelijkheid. Na anderhalve maand op mezelf te wonen begon school. En na 3,5 maanden stopte ik weer. Het was me allemaal weer teveel geworden, ik had altijd smoesjes om niet te gaan. Ik was ziek, antibiotica die me ziek maakten enz. Uiteindelijk kreeg ik paniekaanvallen op school, toen besloot m'n moeder dat we naar de huisarts moesten. 

Eenmaal bij de huisarts, verwees hij me door naar de GGZ. Na anderhalve maand wachten (verschrikkelijk zware maanden) kon in dan eindelijk terecht. Nu zijn m'n medicijnen op een goede dosering en zie ik m'n arts elke 2 weken. M'n psycholoog zie ik nog elke week. Maar op 1 of andere manier ga ik er altijd met tegenzin heen, de gesprekken lopen nog niet soepel omdat ik het heel lastig vind om m'n gevoel te uiten en om m'n verleden op te graven. 

Voor mensen die ergens mee zitten, het is belangrijk dat je met iemand praat. Als ik geen hulp had gehad dan was ik er niet meer geweest, denk ik. Wees goed voor jezelf, luister naar jezelf. Het is geen teken van zwakte om om hulp tevragen, het is een teken van kracht.

Veel liefs.