Ik hou niet van aandacht

Ik hou niet van aandacht. In de belangstelling staan maakt me ongemakkelijk en probeer ik dan ook zo veel mogelijk te vermijden. Toch is nu dat punt gekomen waarop ik mezelf in de kijker speel. Hoe moeilijk ik het ook vind om het kenbaar te maken, de taboe moet worden doorbroken. De vooroordelen moeten de kop ingedrukt worden. Dus hier gaat ie: Ik ben chronisch depressief. Zo het is er uit.

Waarom vind ik het zo moeilijk om dit te uiten? Waarom heb ik het gevoel dat ik me hiervoor moet schamen? Ik ben niet gek, ik ben niet labiel of zeer breekbaar. Ik ben niet een psychopaat omdat ik naar therapie ga of medicijnen slik om me beter te voelen.  Ik ben niet (de hele tijd) suïcidaal en ja, ik voel me af en toe gewoon blij. En vooral, ik ben geen aansteller!

JE VOELT JE EVEN EEN PAAR MINUTEN VERDRIETIG EN THAT’S IT VOOR DE MEESTEN

Depressief, een staat van emotie die vaak boven komt drijven. Kijkend naar de aftiteling van de laatste aflevering van je favoriete Netflix-serie hoor je jezelf zeggen ‘oh fuck ik ben depressief, nu is mijn leven voorbij’. Of iets in die trant. Natuurlijk, je voelt je kut en verdrietig en weet je dat je niet echt depressief bent. Je voelt je even een paar minuten verdrietig en that’s it voor de meesten.

HET IS EEN ONTKOMBARE CIRKEL WAARUIT JE WILT ONTSNAPPEN, MAAR DE ENERGIE IS OP

De Rijksoverheid is recent een campagne gestart ‘omgaan met depressie’. Op de website staan 2 spotjes van depressieve mensen. Gelijk raakt het me, want ja ik ben soms wat gevoeliger voor emoties dan de gemiddelde mens. Liggend op bed, ogen open, nietszeggend voor je uitstaren, het gevoel hebben dat je eruit moet, maar het gewicht van je arm lijkt enorm. Je weet dat je moet, dat er mensen op je rekenen. Daardoor wordt het nog moeilijker om eruit te gaan. Het idee om je been te bewegen richting de rand van het bed maakt je moedeloos. Het is een ontkombare cirkel waaruit je wilt ontsnappen, maar de energie is op. Je er de kracht niet meer voor, het enige wat overblijft is liggen en piekeren.

KIJKEND NAAR DE FOTO VAN DE MOOIE MAUD BETRAP IK MEZELF ER OP DAT IK HET NIET SNAP. ZE LIJKT ZO VROLIJK.

Laatst werd ik enorm gegrepen door een verhaal uit het tijdschrift LINDA, het verhaal van Judith die haar dochter Maud heeft verloren aan een depressie op een manier waarop Maud nooit had willen sterven. Ze heeft na verschillende pogingen er voor “gekozen” om voor de trein te springen. Kijkend naar de foto van de mooie Maud betrap ik mezelf er op dat ik het niet snap. Ze lijkt zo vrolijk.

Gelijk denk ik aan mezelf, hoe ik doe wanneer ik onder de mensen ben. Niemand zal ooit van mij denken dat ik momenten heb dat ik liever dood ben. Dat ik vanochtend niet uit mijn bed kon komen of dat ik met tranen in mijn ogen op de fiets zat. Depressieve mensen verdienen een Oscar, omdat ze soms zo goed weten te verhullen dat ze doodongelukkig zijn. De paar mensen in mijn leven die ik het vertel zeggen standaard dat ze er nooit iets van hebben gemerkt, ik lijk altijd zo vrolijk.

De grootste taboe op het gebied van depressies is zelfmoord. ‘Zelfmoord is zo egoïstisch’, ‘Hoe kun je nu je kinderen achterlaten?!’. Ook onder de emotionele post van Judith en Maud werd er gezegd dat voor de trein springen zo egoïstisch is. Ik snap dat mensen dit denken en ik besef dat het voor mensen die nooit depressief zijn geweest te moeilijk is om te snappen hoe het is en waarom je zoiets doet.

Een depressie trekt je in een zwart gat. Eerst voel je het een beetje, maar langzamerhand word je steeds verder meegezogen. De wereld om je heen lijkt ver weg, alsof je er geen deel meer van uit maakt. Elke dag, elke minuut, elke ademhaling is een gevecht. Wat voor de meeste mensen vanzelfsprekend is, is voor jou een strijd. En het ergste is dat je er bewust van bent. Ooit, het lijkt een eeuwigheid geleden, kon jij ook met een glimlach op je gezicht je werk doen. Nu lig je op bed, heb je de wekker al 5x verzet en houd je jezelf voor om er zo echt uit te gaan, wetend dat je de volgende dag weer dezelfde strijd aan moet gaan. Een gesprek met de buurvrouw put je compleet uit en de verjaardag van je vriendin, alsjeblieft niet. Afspraken zeg je steeds vaker af, het is te vermoeiend om de schone schijn op te houden. Sporten lukt al helemaal niet, want bij iedere stap denk je dat je dood gaat. Alsof het allemaal al niet genoeg is nemen mensen je het kwalijk dat je afzegt. En je geeft je zelf de schuld, want je hebt ze niet verteld wat er gaande is, ‘ze snappen het toch niet’ is je gedachte.

HET GAT WORDT DIEPER EN DE TRAP OM ERUIT TE KOMEN STAAT STEEDS VERDER WEG.

Elke dag voel je je eenzamer, je staat er voor je gevoel alleen voor. Je weet dat jij de enige bent die er uit kan komen, maar elke dag valt weer tegen. Een chronische depressie maakt alles nog meer uitzichtloos, omdat het terugkerend is.

De hopeloosheid slaat toe. Het gat wordt dieper en de trap om eruit te komen staat steeds verder weg. Waarom moet je blijven vechten? Wat heeft het voor zin? Al meerdere keren heb je het gevecht gewonnen, maar toch is er elke keer opnieuw de val in dat verdomde gat. Je leven voelt leeg, ooit wilde je kinderen opvoeden, een mooi huis, what the hell, misschien wilde je een paard. Nu besef je dat kinderen het laatste is wat je wilt. Straks voelen ze zich net zo als jij je nu voelt. Dat wens je niemand toe. Werken, dat lukt niet. Niemand wil een werknemer die af en toe thuis blijft omdat ze zich niet lekker voelen. (Het invullen van de gedachten van anderen is overigens een diepe valkuil). Kortom, veel valt weg, de cirkel herhaalt zich steeds sneller en vaker.

De hopeloosheid heeft het overgenomen. Het idee om te blijven vechten voor een ‘normaal’ leven zuigt het laatste restje energie uit je weg. Waarom zou ik? En dan op een donkere dag, word je allerlaatste sprankeltje hoop weggevaagd. Je wil dit niet meer, je kan het niet meer, je bent op, je bent gebroken, stuk en kapot, het is over… Het is over.

Maud ging dagelijks hetzelfde gevecht aan, ik ga dagelijks dit gevecht aan. Soms zie ik wat licht aan het einde van de tunnel, soms is er alleen de duisternis van dat kutgat. Voor Maud was dat lichtpuntje er niet meer en daarom koos ze er voor om haar leven te beëindigen. Ik zeg kiezen, maar voor Maud was er niet veel keuze meer. Dit was haar enige ontsnapping. Er zijn altijd mensen die dan zeggen dat ze nog even had door moeten zetten, wachten op de juiste behandeling of misschien ging het vanzelf weer over. Maar wachten dat deed Maud al zo lang. De therapieën geven je elke keer weer hoop. Soms vals, soms legitiem. Maud, zij was klaar met het leven, met het gevecht.

PRECIES HIER IS WAAR WE HET VERKEERDE ONDERSCHEID MAKEN. EEN DEPRESSIE

IS OOK EEN ZIEKTE.

Het is moeilijk te begrijpen dat er mensen zijn zoals Maud die er voor kiezen om hun leven te beëindigen, terwijl er dodelijk zieke mensen vechten om te leven. Ook ik voel me hier vaak schuldig over. Precies hier is waar we het verkeerde onderscheid maken. Een depressie is ook een ziekte. Je ziet het niet aan iemand, je wordt niet kaal en krijgt geen verschrikkelijke chemokuren, maar je bent echt ziek en geloof me, je voelt je ook ziek. Het is jammer dat er zo licht over een depressie wordt gedacht, want het is alles behalve licht.

Ik doe mijn verhaal hier en nu, omdat ik me niet langer wil schamen voor mijn depressie. Ik heb er niet voor gekozen om zo te zijn. Ik wil ook niet zo zijn, maar ik ben het. Ik doe er alles aan om er het beste van te maken. Ik heb goede en slechte dagen, donkere en lichte, vrolijke en verdrietige, up’s en behoorlijk downs.

Ik stel me niet aan, ik ben niet gek, ik ben niet zwak, ik ben niet lui. Ik vecht elke dag harder, ik ben sterker, ik werk harder, ik geef elke dag 200%, ik geef altijd meer dan de gemiddelde persoon. Ik ben depressief, deal with it, net zoals ik elke dag doe.

Lees hier het verhaal uit LINDA Magazine

Campagne Rijksoverheid: Omgaanmetdepressie.nl