Ik doe er -niet- toe!...

Het begon met gedachten over dat ik niks beteken in de grote wereld en geen wereldproblemen oplos. Dat is toch immers het doel. Iets zinnigs doen voor je omgeving. Ik stampte mezelf volledig de grond in voor het gebrek aan nut. en de gedachten werden steeds erger.....

/-/-/-/Niets doet ertoe, niemand geeft om mij, wat is überhaupt de zin van het leven, waarom zou ik werken en vrienden maken, ben ik wel goed genoeg voor de wereld of voor mijn familie, ik ben een mislukkeling, het zal nooit beter worden, alle mensen vinden mij toch stom en raar, ik blijf maar mijn best doen maar waarom wordt het niet beter?!, ik blijf gewoon in bed liggen...../-/-/-/

Herken je het?

Als ik ze opschrijf word ik er bijna weer moedeloos van... Wat is het toch vervelend als je je zo de hele tijd voelt, en wat is het voor je omgeving ook moeilijk te begrijpen. Op papier kan je leven er best goed uitzien, of je doet keihard je best om aan de buiten wereld te laten zien dat het eigenlijk hartstikke goed gaat, maar in weze sta je op instorten. Dit was voor mij het geval 2 jaar geleden. 5, 7, 10 jaar geleden had ik dit soort piekergedachten/klachten ook wel, maar net iets minder erg dan twee jaar terug. Daarnaast: "ik moet gewoon niet zo zielig doen, want op papier heb ik een fantastisch leven, ik kom niet om van de honger, ik heb zelfs net een baan, een studie afegerond, dus ik heb Niks te klagen"......

Eigenlijk had ik veel eerder naar iemand moeten gaan. Toen ik twee jaar terug verhuisde naar een andere stad, begon aan een nieuwe baan, en vrijwel geen sociale contacten meer had ging het echt (bijna) mis. Ik was continu gestresst, geirriteerd, doodmoe en hyperventileerde tijdens mijn werkdag. Op mijn werk kon ik nauwelijks vriendelijk zijn tegen mensen. Als ik thuis kwam, at ik bijna niks en ging ik direct op de bank liggen en TV kijken. De volgende ochtend kwam ik vaak veel te laat op mijn werk en kon ik mij totaal niet concentreren. Omdat ik ook mijn werk stom vond, en het eigenlijk niet aan kon, zat ik vaak op het toilet TV te kijken. Waardoor ik me nog schuldiger voelde. Maar werken lukte ook niet... Dit ging bijna een jaar lang door. Elke keer hoopte ik dat het beter zou worden, maar er veranderde elke keer maar weinig. Totdat ik weer een hyperventalirende paniekaanval had op mijn werk en aan het huilen was op de WC. Ik kon geen enkele uitweg vinden. Ik belde een familie-lid die zei dat ik nu toch echt naar een psycholoog/huisarts moest gaan en dat ik moest vragen om anti-depressiva. Dat heb ik toen gedaan. Hoewel ik me wel geneerde. Stel ik me niet gewoon een beetje aan... En had IK nou echt anti-depressiva nodig?!

Ja... blijkbaar wel..

We zijn nu een jaar later, en alles gaat véél beter. Ik heb cognitieve gedragstherapie gehad en het luisterende oor en de concrete handvaten hebben mij veel opgeleverd. Maar ook TED filmpjes en docu's over onze maatschappij, over millenials, over burn-outs en door vrijwilligerswerk te doen...

Ik heb soms zelfs plezier in mijn werk, ik ben weer aardig tegen mensen (en zij ook weer tegen mij), ik kan weer tegen een stootje en tegen "kritiek/feedback", ik voel me geen idioot meer, ik weet dat ik er wél mag zijn, dat sommige mensen mij leuk vinden, en dat ik wél een plek heb in deze wereld.... Een heel groot verschil met een jaar daarvoor...  

Ik heb heel lang gewacht met het zoeken van hulp, en nu baal ik ervan. Had ik het maar eerder gedaan, dan had ik me niet zó lang zó slecht gevoeld...

En de anti-depressiva.. ja die gebruik ik nog een hele lage dosis... die me ook door de meest vervelende periode hebben geholpen..    

***Depressie is voor iedereen anders. Ik hoop dat er iemand is die zich in mijn verhaal herkend en de boodschap erin leest om écht (zo snel mogelijk) hulp te zoeken.

Meer ervaringsverhalen