Interview: Op een gegeven moment was het zo erg dat ik dacht dat het beter zou zijn dat mijn kind en ik niet meer zouden bestaan.
Bregtje is 38 als een zware depressie langzaam haar leven binnensluipt. “Het begon met heel veel stress, waardoor ik slecht sliep. Iedereen zag me afglijden, maar ik ging stug door. Op een gegeven was het zelfs zo erg dat ik het gevoel had dat ik überhaupt niet meer sliep. En geen slaap en stress is geen goede combinatie.” De situatie van Bregtje, die als journalist in de media werkt en alleenstaande moeder is, gaat van kwaad tot erger.
Dat meisje “Ik snapte dat er iets niet goed met me was, maar ik ging door tot ik op mijn tandvlees liep. Dan ging ik bijvoorbeeld naar de supermarkt en wist ik ineens niet meer waarvoor. Of ik was op straat ineens de weg kwijt.” Dat depressie in haar familie zit, maakt de situatie nog een beetje lastiger: “Mijn oom is in de jaren ’90 uit het leven gestapt. Ik wilde niet toegeven dat ik net als hij ook ziek was. Plus, ik wilde niet dat meisje met die depressie zijn.”
Doodsbang Anderhalf jaar loopt Bregtje met haar depressie door. Totdat ze uiteindelijk niks anders kan dan in bed liggen. “Zelfs de was uithangen was me teveel.” Samen met haar zoontje wordt ze door haar moeder en stiefvader opgevangen en uiteindelijk leidt haar ziekte tot een gedwongen psychiatrische opname. “Dat ik naar zo’n kliniek moest was mijn grootste nachtmerrie. Ik schaamde me kapot en was doodsbang dat ik als gek zou worden weggezet.”
Ziek De opname voelt voor Bregtje als einde verhaal. Ze schaamt zich zo erg tegenover de buitenwereld, dat ze haar moeder laat zweren aan niemand te vertellen dat ze is opgenomen. Mede daarom heeft ze nu besloten een documentaire over haar depressie te maken: “Zelfs mijn vader, broers en vriendinnen wisten niet dat ik in een kliniek zat. Ik wilde gewoon niet dat ze het wisten. Ik schaamde me dood, ook al was ik gewoon ziek.”
Schaam je niet Met haar docu hoopt ze het onderwerp bespreekbaar en begrijpelijker te maken. “Ik heb veel te lang gewacht met hulp vragen. Omdat ik me schaamde én omdat ik dacht dat ik het zelf wel kon oplossen. Maar zoiets los je niet in je eentje op.” Bregtje zit nog steeds in haar hersteltraject, maar schamen doet ze zich niet meer. “In de kliniek heb ik in vier maanden zoveel verschillende mensen voorbij zien komen. Hoog opgeleid, laag opgeleid, dik, dun, jong, oud. Het is niets om je voor te schamen. Het kan simpelweg ieder mens overkomen.”
Verhalen zijn persoonlijk
Wees je ervan bewust dat deze verhalen persoonlijke ervaringen zijn. Wat voor de één werkt, werkt niet automatisch ook voor jou. En als iemand een bepaalde overtuiging heeft, wil dat niet zeggen dat deze overtuiging ook klopt.
Informeer je goed als je overweegt om medicijnen te gaan gebruiken. Passende medicatie is voor iedereen anders. Overleg met je behandelaar en kijk hier.
