Jouw grens blijft jouw grens

Mijn naam is Eline,

ik ben 18 jaar en deel hierbij mijn #openup verhaal.

Toen ik 16 was ging ik met een groepje vriendinnen naar Terschelling zoals heel veel leeftijdsgenoten dat deden. Toen wij aankwamen bij onze tent werden wij gelijk super vriendelijk ontvangen door een groepje jongens; onze overburen. Het klikte onmiddellijk tussen onze vrienden groepen dus de rest van de week trokken we met hen op. 

Met alcohol in het spel kan dit je avond juist extra leuk maken maar soms werkt het je tegen. Op de laatste avond van onze overburen besloten we met zijn allen uit te gaan en van te voren dan ook met zijn allen 'in te drinken'. Het was ontzettend gezellig totdat een van de jongens mij hun tent in wilde trekken en een zogenaamde traditionele grap wilde uithalen. De grap komt erop neer dat ze een meisje op een matras of luchtbed leggen en als een soort dier op haar gaan liggen en gaan bewegen. Ik zei dat ik het niet wilde en probeerde afstand te nemen maar door de alcohol was ik niet helder en sterk genoeg.

Voor hen leek het erg onschuldig maar achteraf heeft het meer impact op mij gemaakt dan zij en ik verwacht hadden. Nadat het gebeurde rende ik huilend de tent uit terug naar mijn eigen tent. Daar vertelde ik gelijk wat er was gebeurd en natuurlijk waren al mijn vriendinnen erg geschokt. Ook appte ik gelijk mijn toemalige vriendje en kon ik alleen maar huilen. Ik snapte zelf nog niet echt waarom ik zo overstuur was omdat ik wist dat de jongens het niet zo bedoelde. We zijn die avond nog gewoon uitgaan waarmee ik mijzelf eigenlijk forceerde het opzij te zetten. Later die avond hebben de jongens ook hun excuses aangeboden waardoor ik het voor mijn gevoel kon afsluiten.

Een paar dagen later gingen wij zelf ook naar huis maar ik besloot niks tegen mijn ouders te vertellen omdat ik niet wilde dat ze zich zorgen gingen maken. Want waarom zou ik ze laten schrikken door iets wat ik voor mijn gevoel had afgesloten? In mijn verhaal ligt de nadruk dan ook op 'voor mijn gevoel' want ik had het helemaal nog niet afgesloten. Onbewust heeft het nog doorgespeeld en ben ik in een depressie geraakt zonder dat ik de echte oorzaak wist.

De hele vakantie met mijn ouders kon ik mezelf nauwelijks uit bed hijsen en een oprechte glimlach leek onmogelijk. Tot op een avond mijn vader mij de vraag stelde of er iets op Terschelling was gebeurd ofzo? Ja, er was inderdaad iets gebeurd. Maar dat had ik toch al afgesloten? Ik besloot het mijn ouders en zusje te vertellen en pas toen ik de woorden uitsprak besefte ik wat mij eigenlijk was overkomen. Het voelde als een opluchting waarvan ik niet wist dat ik hem nodig had.

Na de vakantie heb ik gelijk mijn huisarts opgezocht die mij de keiharde waarheid vertelde: je bent aangerand en hierdoor heb je een posttraumatisch stresssyndroom aan overgehouden. Samen met mijn familie hebben we gezocht naar een oplossing. Ik ben gaan praten met een psychologe die mij mijn eigen gevoel meer liet begrijpen en mij meer grip heeft gegeven op de situatie.

Hetgeen wat mij het meest is bijgebleven is dat zij mij vertelde dat het niet zozeer de daad was die mij van slag maakte, maar het feit dat er iemand over mijn grens is gegaan. Dit wil ik dan ook aan iedereen meegeven die zich kan identificeren met mij; jouw grens blijft jouw grens. Ongeacht wat er is gebeurd, niets of niemand kan jou vertellen dat het fout is wat je voelt omdat het jouw eigen gevoel is.

Het was geen makkelijk proces maar ik heb uiteindelijk alles een plekje kunnen geven. Ik besef mij nu heel goed hoe belangrijk het is om je gevoelens te uiten anders gaat het je van binnen opvreten. Helaas heb ik de gevolgen ervan aan den lijve moeten ondervinden maar ik ben er uiteindelijk een sterker mens van geworden. Het labeltje PTSS zegt niks over wie je bent maar de manier waarop je besluit jezelf te helpen maakt je tot wie je bent. Ik hoop dan ook dat ik zo veel mogelijk mensen kan inspireren om zich uit te spreken over welke dingen dan ook, want dat is voor mij een enorme hulp geweest.