Korte intro, Depressiegroep, nieuw contact?

Hallo allemaal,

Mijn naam is Marla en ik ben 25 jaar oud. Ik kamp al jaren met ernstige depressies en PTSS. Na lange tijd ervoor te hebben weggevlucht, ben ik begin dit jaar begonnen met psychologische hulp. De drempel was voor mij te hoog om het eerder te doen. Niet alleen had ik een familie die het nut van therapie totaal niet wou zien, mijn jeugd is ook grotendeels de aanleiding geweest voor mijn hulpvraag. Ik vond dat ik al lang genoeg "tegengehouden" was door slechte herinneringen en wou verder met mijn leven, omdat ik voor mijn gevoel al teveel achter begon te lopen t.o.v. leeftijdsgenoten. Na mij volledig te hebben gestort op werk en opleidingen & overal steeds op vastgelopen te zijn, werd het echt tijd voor hulp. Zelfs mijn dagelijkse huishouden lukte niet meer, zoals de post openmaken, schoonmaken en voor mijzelf zorgen. Behandelingen (na een helaas erg lange wachttijd): Eerst in de vorm van groepstherapie voor mensen met depressie. Niemand die daar is wil er graag zijn. Althans dat is vooral in het begin zo. Ik had ook dat gevoel, ik wou meteen beginnen met therapie voor PTSS, zodat ik snel weer verder zou kunnen met mijn leven. Ik gun(de) mezelf niet de nodige tijd voor herstel en zag geen meerwaarde in het hele gebeuren. De groep kwam 10x samen, 1x per week voor anderhalf uur. Er werd eerst altijd wat informatie gegeven, met elke week een ander aspect van een depressie als thema. Verder werd er niet te diep ingegaan op individuele problemen en superpersoonlijk is het ook niet. Daar is het in 1e instantie ook niet voor bedoeld. Echter was er wel ruimte voor diepgang, als daar behoefte aan was. (Denk bijv. aan het thema "Zelfmoord".)  De groep bestond uit zo'n tien personen en werkte met instromen en uitstromen. Wat betekent dat je niet altijd alle 10 de bijeenkomsten met precies dezelfde mensen doet. Er was diversiteit in sekse en leeftijd. Het nut van de groep (voor mij althans) werd pas na enkele weken duidelijk. Ik was klaar om mijn verhaal te doen en het eindelijk ergens neer te kunnen leggen waar er ruimte en begrip voor was. Waar je door anderen al met een half woord wordt begrepen en het niet nodig is om een masker van normaliteit op te houden.  Het is vooral een veilige omgeving.  Doordat de groep afwisselend is, komen er ook duidelijk verschillen naar voren in het karakter van mensen en hoe zij met hun klachten omgaan. Het duidelijkste verschil voor mij was de aanpak van Introverte vs Extraverte personen. Als een introvert mijzelf, kosten sociale aangelegenheden mij altijd veel energie en heb ik graag wat diepgang in gesprekken. Het fijne van al deze verschillen is dat je bij iedereen wel wat herkend.  Na de laatste bijeenkomst: Ik moet eerlijk zeggen dat ik de groep best mis. Het voelt een beetje als op een schoolreis. Je hebt er misschien niet altijd zin in, maar als het einde aanbreekt op een laatste avond, dan wil je toch niet dat het eindigt en denk je vaak "het is wel gezellig, kan het maar wat langer duren".  Zo voelde het voor mij een beetje. Dit werd versterkt door het feit dat ik mij totaal teruggetrokken had uit de samenleving. Al mijn sociale contacten had ik hardhandig eruit geboenjoerd en de groepstherapie was in die tijd mijn enige contact met de maatschappij.  Met mijn familie was het contact al een aantal jaar bewust door mij verbroken, omdat ik afstand nodig had om er aan te kunnen werken. Het was te lastig om ze dichtbij te houden, aangezien mijn jeugdsituatie een grote oorzaak van mijn problemen is. Ik viel daarna een paar weken in een leegte, voordat ik met individuele therapie kon starten. Dit kwam door de wachtlijsten en personeelstekorten. Nu: Op dit moment volg ik al een aantal maanden EMDR therapie. Ik ben bezig met mijn negatieve zelfbeeld en slechte herinneringen. Ook probeer ik al een poos verschillende anti-depressiva medicatie. EMDR is ontzettend intensief, maar echt de moeite waard. Omdat ik het alleen zou hebben over de Depressiegroep, laat ik het hierbij. Mocht er interesse voor zijn, dan deel ik daar ook mijn ervaringen over. Bedankt voor het lezen van mijn verhaal. Ik hoop dat iemand er wat aan heeft. Voor mij is het i.i.g. een prettige manier om wat last van mijn schouders af te halen. *Ik ben bezig weer wat nieuwe contacten te maken met de buitenwereld o.a. door het doen van vrijwilligerswerk. Mocht iemand anders ook behoefte hebben aan wat nieuw contact of gewoon even iets kwijt willen, dan sta ik daar voor open. Het lijkt mij erg gezellig! Of het nu diepgaande gesprekken zijn, luchtige gesprekken met humor (ja, ik kan nog steeds rekenen op mijn absurde en zwart gevoel voor humor ;D ) of gewoon af en toe wat kwijt willen bij elkaar. Groetjes, Marla

 

Connect Portaal

Marla maakt gebruik van het Connect portaal.

Meld je direct aan om contact op te nemen
Meer ervaringsverhalen