MIJN VERHAAL

MIJN VERHAAL

Op dit moment heb ik ca 3 jaar klachten. Het begon allemaal met agressie-incidenten op het werk. Ik dacht dat dat de oorzaak was. Maar nog erger dan die incidenten was het gebrek aan opvang van collega's en leidinggevenden. Ik ben doorgegaan tot ik niet meer kon, me van alle kanten ingezet, geprobeerd op een andere locatie te werken. Uiteindelijk besloten om dit werk niet meer te gaan doen. Het lukte echt niet meer. Naar het werk had ik het gevoel de Himalaya op te moeten fietsen, huilend terug naar huis.

Ik besloot tot omscholing en kreeg een andere baan aangeboden. Helemaal opgelucht dat het zo makkelijk ging en ik besefte dat ik heel veel mazzel had. Maar helaas...... er werd van mij verwacht dat ik zonder ervaring een bedrijfje op ging zetten. Van te voren was besproken dit samen te doen met degene die er al ervaring in had. Ook waren er andere beloftes gedaan waar niet aan gehouden werd. Ik stond er alleen voor. Heb mij er helemaal voor ingezet, maar na een half jaar kreeg ik na een werkdag een appje dat ze er meteen mee gingen stoppen...... Ik kon wel bij een ander bedrijf van hun aan het werk. Ik moest wat en heb dat gedaan. Ook hier weer taken waar ik geen ervaring in had, de lat werd te hoog gelegd, stond er vaak alleen voor en alles wat fout ging was mijn schuld. Tussen de 2 bazen was geen overleg en beide hadden andere verwachtingen. Ze verwachtten dat ik 24/7 bereikbaar zou zijn, mijn loon kreeg ik te laat of te weinig, kreeg op het laatste moment door dat werkdagen veranderd waren. Ondertussen druk aan het solliciteren naar ander werk, maar dit lukte niet. Dit kon ik niet volhouden. Het begon met diarree op de ochtenden dat ik moest werken, met hoofdpijn thuis. Ziekmelden vanwege een buikgriep (bleek achteraf spanningen) en uiteindelijk naar de huisarts. Ze raadde me aan in elk geval 2 weken niet te werken ivm overspannen zijn. Dit via mail doorgegeven aan het werk (ik wilde op papier hebben staan wat ik heb aangegeven en dat hun dit hadden beantwoord). In deze 2 weken veel 'lastig gevallen'. Ze wisten zelfs niet meer dat ik overspannen was???? Toen werd ik boos en was opgelucht dat ze voorstelden het contract niet te verlengen. Ook hierover was onderling niet overlegd en was een vervelende periode.

De ww dus in, ondertussen met de studie starten en solliciteren. Ik dacht dat het nu wel beter zou gaan. Kon me op iets nieuws concentreren, even flink doorzetten en dan zou ik het redden. Had een leuke stageplaats voor 2 dagen in de week en voelde me er goed bij. Nieuwe start, nieuwe kansen. Helaas moets ik na de 1e module mijn opleiding stoppen, het was toch allemaal teveel. Ik wilde wel met de stage doorgaan en in overleg mocht dat. Dan zou ik een voorsprong hebben als ik weer met de studie verder zou gaan. Na een paar maanden begon de depressie, ik herkende hem van eerder en zat snel bij de huisarts. Meteen een verwijzing en medicijnen. Helaas, de depressie ging door. Ondertussen door met stage en solliciteren. Wist ik veel dat ik me kon ziek melden bij het UWV, dat hoorde ik tijdens een gesprek. Na 3 maanden me dus ziek gemeld en dat gaf een opluchting: ik hoefde niet meer te solliciteren, even druk van de ketel. De 2 dagen stage bleef ik doen. Was 2 dagen minder in bed liggen. Voelde me er goed, kreeg waardering, het deed me goed. Ik mocht ook bij UWV aangeven dat ze me werkgarantie aanboden. De overige 5 dagen was ik een wrak: lag veel in bed en deed niets. Zelfs douchen en aankleden was al een hele opgave. Na enkele maanden leek het iets beter te gaan. Ik begon erover te denken om de studie op te pakken, maar toen bood de stageplaats ook aan om stage om te zetten in werk. Ik was er ondertussen al circa 10 maanden. Mijn inzet zou dus beloond worden! Voelde me zelfs zo goed dat ik erover dacht me beter te melden en zou voor 3-4 dagen gaan werken. Therapie werd afgebouwd, ik had het achter de rug!

Dat dacht ik, de ergste klap kwam nog. Nog geen 10 dagen voor mijn contract in zou gaan werd ik gebeld dat het niet doorging. Enkele smoesjes als reden. Een klap in mijn gezicht. Ik ben finaal ingestort, de wereld verdween onder mijn voeten. Ik had zo hard gewerkt, geen dag ziek gemeld hoe slecht ik me ook voelde. Er werd al een half jaar gesproken over baangarantie. Waar heb ik het allemaal voor gedaan? Is dit mijn beloning? Ik zag nog maar 1 uitweg: een einde aan mijn leven maken. Door toch nog op tijd de psychiater te bellen heb ik het voorkomen. Of ik er nu blij mee ben? Ik weet het niet.

Er volgt een zware tijd, depressie keert in alle hevigheid terug, medicatie werkt niet, ik sluit me af van de buitenwereld en de mensen om me heen. Ik ben zo vaak teleurgesteld door ze, ik vertrouw ze niet meer. Er wordt gesproken over onderzoeken, wellicht iets van autisme? Ondertussen is duidelijk dat ik als kind emotionele verwaarlozing heb opgelopen. Ik had het idee dat ik niets waard was en dat is bevestigd: ik ben het niet waard om opgevangen te worden na agressie-incidenten, om samen mee te werken om een bedrijfje op te zetten, om serieus genomen te worden en om betaald werk te krijgen.

In deze tijd heb ik acute dagbehandeling voor structuur en om onder de mensen te komen, ik krijg onderzoeken en de diagnose en zit nu ca 5 maanden te wachten tot de behandeling ervan begint. Eigenlijk heb ik mijn hele leven op mijn tenen gelopen en is dit nu te zien als een gigantische burn-out met depressie. Maar nu kunnen we aan de oorzaken werken. Na 9 maanden na de bijna poging tot zelfmoord hebben we medicatie gevonden die aanslaat! Wat een verademing. Heb mijn vrijwilligerswerk bij een grote organisatie opgezegd en doe nu bij meerdere kleine organisaties vrijwilligerswerk. Ik hoop met de behandeling het één en ander te kunnen verwerken en op een rijtje te zetten. Ook hoop ik handvatten te krijgen voor mijn verdere leven. Mijn doel is om hierna met UWV te bespreken wat de mogelijkheden tot werk zijn.