Moet ik dan echt zo ver gaan?

Ken je dat gevoel dat je er alleen er voor staat en dat je het gewoon niet meer aan kan alles om je heen en jezelf niet meer in de hand hebt? Ik weet helaas hoe het voelt. Niemand die het echt ziet dat jij zo in de knoop zit. En anderen telkens maar dingen van je blijven verwachten terwijl je aangeeft dat het niet meer gaat. En dan raar opkijken als het goed mis gaat dat was ook bij mij zo.

Ik wist geen andere uitweg meer dan vluchten van alles, vaak ging ik dan naar buiten en dan raakte ik vermist. Als ik dan werd gevonden werd er niet naar mij geluisterd maar werd ik uitgescholden, geslagen en hardhandig opgepakt, alleen maar omdat ik weg was gelopen en mezelf had beschadigd. Vaak werdt ik dan meegenomen naar het politiebureau of naar de eerste opvang voor verwarde personen. Zo werd je overal opgeloten, wachtend tot dat er iemand met je ging praten.

Vaak heb ik aan gegeven dat ik het niet meer trok en me niet meer veilig voelde en dat ik mezelf wilde laten opnemen, maar vaak kreeg ik te horen dat er geen plek was. En dan sta je weer met je rug tegen de muur. Dan werd je naar huis gestuurd, waar je je niet meer veilig voelde en waar niemand echt naar je luisterde. Ik weet nog goed dat ik niet meer alleen naar buiten mocht van mijn omgeving en begeleiding waar ik toen woonde, maar ik deed het vaak toch. Omdat ik het dan niet meer trok, mensen bleven over mijn grenzen heen gaan en luisterden niet naar mij. Vaak voelde ik dan zo enorme druk op mij dat ik naar buiten ging ongeacht hoelaat het was. Buiten leek enige plek die veilig was maar in werkelijkheid was dat natuurlijk niet zo. Ik raakte vermist en de politie werd ingeschakeld en bracht me over naar de eerste hulp voor verwarde personen. Daar aangekomen moest ik wachten in een cel op de dokter die mij moest beooordelen. Ik heb mijn verhaal gedaan. maar toch ondanks dat ik zei dat ik me echt niet meer veilig voelde en het allemaal niet meer trok stuurde hij mij naar huis. Eenmaal aangekomen thuis begon alles gewoon weer opnieuw en was er wederom geen plek voor mij.

Uiteindelijk kregen we het verlossende telefoontje dat ik een week later opgenomen kon worden. Iedereen was blij, eindelijk werd ik geholpen en kon ik me ergens veilig voelen. Bij die opnamen heb ik een half jaar gezetten en daarna ben ik weer naar mijn eigen begeleid wonen gegaan. Inmiddels ben ik verhuisd naar een hele andere, rustige omgeving en het gaat super met mij.