Pechvogel

Ik was altijd wel een positivo en erg nuchter en wist alles te relativeren. En dat relativeren is iets heel bijzonder Mijn verhaal is er één van Donald Duck.. Nee niet de grappige verhalen van die eend maar de pechvogel. Het begon allemaal in 2004. Op een koude zondag in maart kreeg ik plotseling last van mijn arm, pols en schouder. Ik was pas 26 dus ik maakte mij niet veel zorgen tot ik werd afgevoerd in een ambulance omdat ik een hartaanval had. Wat er dan door je heengaat behalve de morfine is akellig en een nachtmerie. Deze hartaanval vrat mij van binnen op maar ik dacht: "Ach het kon allemaal veel erger". Toch kon ik me hierna niet meer concentreren en moest ik mijn studie staken..

De jaren daarna bleef ik nachtmerries houden en zonder dat ik het doorhad werd ik steeds fatalistischer. Ik bedoel so what als het gevaarlijk is? De lichtpuntjes kwamen ook. Ik kreeg een vriendin en een zoon. Ik kon mijn geluk niet op. Ik dacht dat mijn rothumeur nu eindelijk voorbij was. Maar ik juichte te vroeg. Het kon inderdaad nog veel erger. Eerst overleed mijn moeder. Vervolgens liep mijn relatie op de klippen gevolgd door het verlies van mijn baan. Nog steeds dacht ik: "Ach het kan allemaal nog veel erger". Wel moest ik elke keer weer opnieuw beginnen en bleven de nachtmerries over de hartaanval me achtervolgen. 

In de tussentijd hield ik me zogenaamd groot. Ik loog tegen iedereen als ze me vroegen hoe het met mij gaat. Wel had ik al twee keer een aantal weken doorgebracht op een open afdeling. Maar ach het kon nog erger. Begin dit jaar (2018) werd ik 40 jaar. De dag van mijn  verjaardag werdt echter hevig verpest door mijn opname in het ziekenhuis omdat ik een ontsteking in mijn onderbeen had. De diagnose was een drama. Mijn onderbeen moest geamputeerd worden. Na een week lang weigeren om toe te staan dat ze mijn been gingen amputeren en Al mijn vrienden, familie en zoon te kwetsen door te kiezen voor een pijnlijke dood door bloedvergiftiging inplaats van een amputatie heb ik eindelijk toegegeven. De dag na mijn verjaardag werd mijn onderbeen dan ook geamputeerd.  

Ik lieg als ik zeg dat ik geen zelfmoordpogingen heb gedaan hiervoor en hierna. Gelukkig zijn die altijd mislukt. Na alle pech heb ik echter nog steeds het idee dat het altijd erger kan. En hoewel ik in het begin weigerde om weer opnieuw te beginnen gaat het dankzij de psychiatrische hulp nu een stuk beter. Ik weet nu dat ik een zware depressie heb en PTSS. Onderschat dit niet maar relativeren heeft mij in ieder geval iets sterker gemaakt.