Stay Strong

Vorig jaar, augustus 2015 zat ik al 8 maanden werkloos thuis, was afhankelijk van het inkomen van mijn man en kon voor mezelf geen leuke dingen doen, omdat ik niet van zijn geld wilde profiteren. ik zat maar aan huis gekluisterd, ging sochtends pas na bed en sliep de hele dag. herinneringen van vroeger kwamen na boven, hoe ik eigenlijk vroeger gekleineerd werd door me moeder, en geslagen werd door mijn broer. na de scheiding van me ouders heb ik besloten geen contact meer met mijn moeder en broer te hebben, wat me tot nu toe goed af gaat! Vorig jaar was ik het allemaal eventjes zat, voor mijn gevoel was ik niets waard, en kon de wereld wel zonder mij. ik had toch niets in te brengen?!! het zou beter zijn als ik mezelf van het leven beroof.. ik stapte in de auto en reed na het spoor,  stuurde mijn man nog een laatste smsje.  de trein kwam maar ik durfde niet? maar ik wou het wel?? na een halfuur huilend na huis gereden, thuis aangekomen heb ik alle ibuprofen, paracetamol en slaappillen uit de verpakking gehaald, en een fles drank er naast gezet. dit was het dan, het is beter zo. ik draai me om, en zie mijn 3 hondjes staan, die kijken me aan; mama, wat ga je doen? alsof ze het wisten. ik nam afscheid, en vertelde mijn 3 musketiers dat het zo goed is. ik stond op en veegde mijn tranen weg. het glas was vol geschonken, de pillen lagen bij elkaar. ik stortte in... viel op de grond van het huilen, mijn musketiers kwamen meteen na mij toe. ik kon ze toch niet alleen laten? wat moeten zij zonder mij? ik ben hun mama, ik hoor er voor altijd voor ze te zijn!!! ik kon het niet meer, en heb de hele nacht gehuild.. de volgende dag heb ik de huisarts opgebeld en mijn verhaal gedaan, direct werd een dubbele afspraak gemaakt en kwam ik bij een psycholoog te lopen. Nu, na een jaar aan de antidepressiva's gezeten te hebben, voel ik me zoveel beter, en ben ik weer gelukkig. ik durf nu over mijn gevoel te praten, en doe dat nu ook zeker! it changed my life heart

Meer ervaringsverhalen