Structuur als medicijn

Structuur als medicijn

Iets voor de zomer van 2017 heb ik besloten om naar een psycholoog te gaan. Niet geheel vrijwillig, voornamelijk liefdevol ondersteund door mijn moeder. Ik was op, leeg en ik was mezelf gewoon kwijt. Door een eerdere, vervelende, ervaring met een andere psycholoog was ik nogal huiverig voor wat het deze keer zou opleveren. Echter wist ik na een of twee sessies met mijn nieuwe therapeut al gauw dat ik op een veilige plek terecht was gekomen.

Na een paar sessies was het voor haar al duidelijk en wist zij voor mij een diagnose te stellen, namelijk 'Dysthymie'. In eerste instantie voelde dit als een enorme opluchting, ''Zie je wel, er is wél iets aan de hand met me, ik ben niet gek!'. Tegelijkertijd besefte ik mij ook heel goed dat dit niet zomaar zou verdwijnen. Ik moest het leren te accepteren.. wat voor mij nog steeds een dagelijkse struggle is. Zelf ben ik prestatiegericht en eis ik vaak het beste van mijzelf, zelfs in situaties waar dat haast onmogelijk is. Zo vond ik bijvoorbeeld dat ik tijdens mijn eerste proefles autorijden geen fouten mocht maken, want dat was in mijn ogen dom. Dan was ik niet goed genoeg en zou ik falen. Ook met deze diagnose voelde het alsof ik gefaald had, dat ik niet meer 'normaal' was. 

Dysthymie komt en gaat, het zijn voornamelijk stemmingswisselingen waar je niet altijd invloed op hebt. Soms heb je goede dagen en voel je je wel oké. Maar er zijn ook slechte dagen, weken en zelfs maanden... Aan het begin was het voor mij heel zwaar om de dieptepunten te moeten slikken, dan lag ik gewoon drie uur lang op bed te staren naar mijn plafond. Er kwamen genoeg momenten voorbij waar ik mijn leven niet meer waardevol genoeg vond en van de aardbodem wilde verdwijnen. Ik begon te voelen dat die gedachte sterker werd, zelfs op momenten dat ik theoretisch gezien eigenlijk dolgelukkig zou moeten zijn. Toen ik een van mijn beste vriendinnen vertelde over deze negatieve gedachtes, schrok zij daar zo van en begon te huilen. Op dat moment besefte ik mij dat ik 'ziek' was, want toen ik haar zag huilen.. in verdriet en angst, voelde ik mij volledig leeg. Het deed mij niks meer omdat die destructieve gedachtes voor mij zo normaal werden. 

Ik heb mijzelf altijd een controlfreak genoemd, ik wil graag weten waar ik aan toe ben. Ik heb veel moeite met verrassingen waarbij mensen aangeven dat er iets leuks gaat gebeuren, ''maar dat ik nog even moet wachten'', dan word ik gek. Voor mij ontwikkelde zich een keerpunt toen mijn therapeut mij heel vriendelijk zei ''Ja maar Winnie, dan is structuur toch gewoon jouw medicijn?''. Zo had ik het zelf nog nooit gezien. Ik dacht altijd dat het iets slechts was, maar ik begon te leren dat dit voor mij gewoon goed werkte. Wekelijks houd ik planningen bij, zo duidelijk en uitgestippeld mogelijk. Ik plan, mede door mijn affiniteit met fitness, mijn maaltijden van te voren in en ik ga vrij regelmatig op vaste momenten sporten. 

Wat ik eigenlijk ben gaan leren is om dit negatieve zelfbeeld om te zetten tot mijn kracht. Ik heb mijn structuur gewoon nodig, zo simpel is het. Aangezien ik geen invloed heb op mijn stemming van de dag, wil ik voor mijzelf zorgen dat ik wel invloed heb hoe ik mijn dag inplan. Nachtrust is voor mij van groot belang, want vermoeidheid is een gigantische boosdoener omtrent depressies. Daarnaast pas ik ook op met alcohol. Hier krijg ik nog best vaak opmerkingen over dat ik niet gezellig ben, wat mij eerst nog best kwetste. Inmiddels weet ik wel beter, het werkt voor mij en ik word er een gelukkiger mens van.

Eigenlijk ben ik simpelweg gaan leren wat voor mij werkt en wat ik nodig heb. Dit probeer ik voor mijzelf ook meer te erkennen door er aan toe te geven. Het is namelijk niet aan de buitenkant te zien dat ik zo nu en dan te dealen heb met zware somberheid. Toch kan het delen van verhalen en gevoelens voor mij wel veel helpen. Ik hoop mij door het delen en opschrijven van mijn verhaal over een grote schaamte te kunnen zetten, hoe onwijs moeilijk ik dat ook vind. 

Ik zit nog steeds in een proces van acceptatie, aangezien mijn dysthymie chronisch is. Het is niet makkelijk, en dat zal het ook niet worden. Het is elke dag weer een gevecht, maar het is het waard en daar houd ik mij ook hoopvol aan vast!