TABOE

TABOE

Een psychische aandoening wordt nog vaak als taboe gezien. Ik denk zelf dat het met name is omdat men niet weet hoe ze ermee om moeten gaan. Dit maakt het herstel nog moeilijker. Had ik mezelf eindelijk bij elkaar geraapt en de stap gezet om ergens naar toe te gaan (mijn vrijwilligerswerk), werd ik gewoon doodgezwegen. Dat betekende dat ik de volgende keer niet meer ging en me zo dus nog meer afzonderde van de buitenwereld. De drempel werd steeds hoger. 

Ergens snap ik het ook wel. Er is nog te weinig bekendheid over en als je psychisch iets mankeert denkt men nog steeds dat je 'gek' bent. Dit stamt nog uit de vroegere periodes. Ook dragen de tv-programma's niet bij aan een reeël beeld. Met een aantal personen met dwanghandelingen 6 weken naar Thailand gaan en daarna zijn ze genezen? Dus dat ik al een paar jaar in het psychische circuit zit ziet men als overdrijven, het zal wel niet zo erg zijn. 

Ik heb het zo vaak gezegd: geef me een gebroken been, 2 mag ook wel! Dan weten mensen in mijn omgeving én ikzelf waar we aan toe zijn. Ik weet ook niet altijd wat nu het beste is en hoe lang het nog gaat duren. Maar ik heb liever dat iemand tegen me zegt dat diegene niet weet hoe ermee om te gaan, dan dat diegene de straat oversteekt om mij te ontwijken. Dat geeft namelijk wel een opening voor uitleg en het komt minder hard over. Natuurlijk is het soms goed om het over andere dingen te hebben, maar soms wil ik ook gewoon vertellen hoe het met me gaat, net als ieder ander. Heb ik het ook nodig dat men interesse in mij toont, net als ieder ander. Wat ik ook mankeer, ik ben en blijf een mens met naast mijn (hopelijk) tijdelijke psychische problemen ook gevoel. Behandel mij als mens, niet als de depressieve. Ik denk dat dit zowel voor jou als voor mij veel makkelijker is. En vraag mij om mijn mening, denk niet dat ik die niet heb en dat het beter is zelf alles voor mij te bepalen. Soms is mijn beeld inderdaad niet helemaal de werkelijkheid, maar ergens weet ik wel wat goed of niet goed is.