Terugvallen wil ik niet meer

Daphne (22) heeft ernstige depressie meegemaakt. "Nu herken ik de signalen. Ik weet wanneer het minder goed met me gaat. Als ik vaker binnen blijf, meer pieker of huilbuien krijg, dan weet ik dat ik aan de bel moet trekken"

Daphne werd depressief toen ze zestien jaar was. "Ik voelde me ongelukkig, maar wist niet waarom. Ik was eenzaam, had mezelf altijd weggecijferd. Ik vond mezelf niet meer belangrijk, voelde me zo slecht. Ik begon op een andere manier aandacht te zoeken. Ik sneed mezelf, slikte soms teveel medicijnen. Dat noemen ze zelfdestructief gedrag." Ook de leraren op school zagen dat het niet goed ging met Daphne. Een docent zorgde ervoor dat ze bij een psycholoog terecht kwam. Maar dat hielp niet. Daphne wilde liever niet meer leven en probeerde een paar keer haar leven te beëindigen.

Behandeling

Toen Daphne 18 jaar oud was, werd ze opgenomen in een psychiatrische instelling. Er volgden maanden van zeer intensieve therapie. "Ik voelde me verschrikkelijk, ik was angstig, ik at bijna niet meer. Ik had wel een idee van wat er met me aan de hand was. Je kent de term depressie, je weet wat daarbij hoort. De behandeling was gericht op alle symptomen."

Omslagpunt

Het omslagpunt kwam voor Daphne toen een van de therapeuten extra aandacht aan haar besteedde. "Zij gaf mij zo'n vertrouwen. Ze liet me duidlijek merken dat ze de hoop niet opgaf, dat ze mij vertrouwde, dat ze met mij wilde werken. Ze bleef aandacht besteden aan mijn positieve kanten, vertelde me dat ik een mooi meisje was, dat ik slim was. Dat ik mogelijkheden had. Ik heb veel gesprekken met haar gehad. Dat heeft er doorheen geholpen. Toenik die stap had gezet, wilde ik weer verder. Dat lukte toen ook met een andere psychiater. Omdat we nu samen wilde vechten voor mijn leven."

Hulplijnen

Daphne blijft nog jarenlang in therapie. "De psychiater durfde me lang niet los te laten, en ik haar ook niet. In slechte periodes kon ik altijd ergens terecht. "Vorig jaar startte Daphne met haar vervolgopleiding. Vanaf die tijd 'doet ze het alleen'. En dat is spannend. "Het gaat goed, maar de herfst en winter zijn altijd lastige tijden. Ik merk dat ik dan wat makkelijker binnen blijf. Dat ik ga piekeren. Dus ik moet opletten. Voor mij is het ook altijd weer zoeken naar de hulplijnen die ik  kan uitgooien. Vrienden houden een oogje in het zeil, maar daar kun je natuurlijk niet altijd op terugvallen. Ik maak bijvoorbeeld een afspraak met de huisarts. Dat is een stok achter de deur. Ik heb natuurlijk een verleden, dus ben ik extra alert. Want terugvallen, dat wil ik niet meer."