Val nooit voor:  "Blame the victim"

Val nooit voor: "Blame the victim".

In februari 2007 raakte ik in mijn derde depressie. In niets te vergelijken met de vorigen. Dat waren daarbij vergeleken dipjes, nou...dips.

Ik kwam er niet uit, alle reguliere medicatie ten spijt, ECT, therapie. Helaas.

Wat het ergste was, was dat ik mijn gezin ten onder zag gaan, kleine kinderen nog, die nu een moeder hadden waar geen geest of ziel meer in zat. En ik voelde het, ik voelde me zo schuldig, nam het mezelf zo kwalijk. Ik stond elke dag op, gaf niet op, ging door. Maar de echte mama was weg.

Ik moest ook wel door, want ik kon niet slapen. Soms 5 nachten niet, ook overdag niet, en totaal niet moe. Maar ik lijd en leed niet aan een bipolaire stoornis. Bizar.

Met dit korte relaas wil ik eigenlijk maar één ding overbrengen, en graveren in je hart:

- depressie is geen zwakte, geen aanstellerij, je kunt je er niet overheen zetten, het is geen gebrek aan wilskracht..echt niet.

hoe weet ik dat?

Na 6 jaar, als laatste redmiddel, terwijl ik er echt niet meer in geloofde, kreeg ik een MAO-remmer, Parnate, een van de oudste antidepressiva.

en- het hielp.

de wereld, echt, de wereld aan schuld viel van mijn schouders. Ik voelde hem vallen en voelde of ik zo de lucht in zou kunnen vliegen zo licht was ik.

Wat niet betekent dat ik 'beter' was. Maar als je ooit zo diep hebt gezeten, zonder enige hoop, zonder enig uitzicht en je krijgt zo een stuk van je leven terug, dan kan ik zeggen:

dan kun je alles aan wat het leven je naar je hoofd gooit, al is leuk vaak anders.

een leven zonder zware, uitzichtsloze, allesomvattende depressie, lijkt op een goede dag de hemel op aarde.

Al zou je dat niet zeggen, de aarde en haar bewoners beziend, maar dan moet je kluizenaar worden.

Mijn simpele boodschap: doe je best, zolang je nog iets kunt vinden om voor te vechten. Maar ook als je het 'opgeeft' en het te veel is om nog te dragen, blijf je mijn held, mijn depressieve, dappere medemens.

Ik wens je licht en lucht,

Linda