Van Cliënt naar Ervaringsdeskundige, over herstel van rollen

Op dit moment ben ik als ervaringsdeskundige verbonden aan een GGZ FACT-team, iets wat ik nooit verwacht had. Ik was ruim 30 jaar werkzaam in de detailhandel, als leidinggevende, en heb nooit gedacht dat ik nu binnen de zorg aan het werk zou zijn. Met veel meer plezier en voldoening dan ik in al de 30 jaar gehad heb.

Ik ben de zorg ingerold op een niet zo prettige manier, depressie – PTSS – suïcidaal, maar het is uiteindelijk wel erg positief uitgevallen. In mijn herstel ben ik terechtgekomen op een pastorale GGZ instelling. Mijn verblijf daar, zes weken, was voor mij een belangrijk keerpunt. Hier heb ik ontdekt wat het voor mij betekent om wat voor anderen te kunnen betekenen. Elke keer groeide mijn eigenwaarde, en wat was dat een heerlijk gevoel. Ik voelde mij er thuis, en kreeg ook steeds te horen dat ik daar thuishoorde, van mede gasten, maar ook van de therapeuten en begeleiders. Toen dacht ik nog dat iedereen bedoelde dat ik op de instelling thuishoorde, nu weet ik dat ze bedoelden dat ik in dit werk thuishoorde.

Ik ben daarna ook best radicaal te werk gegaan. Me beter gemeld, ontslag genomen (in overleg) en begonnen met vrijwilligerswerk. Hier ben ik tot de ontdekking gekomen wat ik met mijn opgedane ervaring voor anderen kan betekenen. Ik begreep wat ze bedoelden, ik werd begrepen. Dit was en is nog steeds een heerlijke gewaarwording. Dit is wat ik wilde, ik wilde mijzelf zijn, doen wat goed voelde, goed voelde voor mij. Maar hoe ga je dan verder?

Ik kwam, eigenlijk per ongeluk, de studie Ervaringsdeskundige in de Zorg tegen van de Hanze Hogeschool. Niet verder nagedacht, gewoon aangemeld. En, een beetje tot mijn verbazing, ook nog toegelaten. Zonder verder na te denken (niet denken maar doen, straks komt de twijfel!) een stageplek geregeld bij een GGZ FACT-team.

Tijdens de opleiding heb ik kennis gemaakt met het fenomeen Herstelproces, er ging een wereld voor mij open. Ik had vaak gehoord “dit hoort bij je herstelproces”, maar niemand heeft mij ooit uitgelegd wat dat nou eigenlijk was, dat herstelproces. Voor mij is dit nog steeds het belangrijkste wat ik op de opleiding tegen ben gekomen. Het onderwerp greep mij, het bleef hangen. Veel meer dan de lessen psychologie of sociologie. Wat mij betreft hoeft het verder nergens over te gaan de rest van de opleiding. Maar dat zit er niet in.

De kennis van en over het herstelproces vond ik zo belangrijk dat ik mij dat als missie heb toegeëigend. Ik wilde dat iedereen hier van op de hoogte was, het zou zo belangrijk kunnen zijn voor mensen met een psychische aandoening. Ik wilde er wat mee doen. Ik startte een website, www.herstelproces.nl, om de informatie hierover te kunnen delen. Dit groeide al snel uit tot meer dan dat. Ik plaatste er ervaringsverhalen van mensen die dit wilden delen en al snel ontstond het idee om een herstelweekend te organiseren. Uit dit idee is de Stichting Herstelproces ontstaan. Met de stichting organiseren we activiteiten die gericht zijn op ondersteuning in herstelprocessen. Dit doen we door het organiseren van Herstelweekenden, met dank aan het KANSFONDS, het begeleiden (online) van mensen die daarom vragen, het opstarten van een jongerengroep depressie (leeftijd 15-20 jaar) en hersteltheater. En er komt nog meer. Er is nog zoveel te doen voor ervaringsdeskundigen!