van duisternis naar licht

Waar zal ik beginnen, het is zoveel. Vroeger al vanaf groep 2 tot middelbare school leerjaar 2 gepest: eenzaam, alleen. Ik denk dat het daarmee begonnen is. Depressies: ik kan me niet herinneren dat ik goede dagen heb gehad. Onzekerheid, slecht zelfbeeld. Ik heb veel hulp van instanties gehad, dat was pas in tweede klas van de middelbare school. Ik heb heel veel moeten verwerken, opnieuw moeten leren veel moeten vechten.  

Ik ben nu 35 jaar, sinds acht jaar heb ik een heel ander leven. In 2008 zat ik op een dieptepunt. Ik wilde niet meer leven, het waren gedachten. Ik heb hulp gezocht ben er uitgekomen. Met mijn ex-vriend deed ik een alpha cursus daar is een hoop gebeurd. Het was een heftige tijd. 29 dec 2008 maakte ik de relatie uit, was overspannen, slechte relatie (ga er verder niets over zeggen is te pijnlijk). 2009 is een zwart jaar geweest. Hoop te verwerken, geen baan. Alles weer op de rails gekregen.

2010 kwam het jaar van omslag. Twee keer de alpha cursus gedaan. Op 12 dec 2010 opnieuw gedoopt, al het oude achter me gelaten, opnieuw begonnen. Nu wandel ik 8 jaar met god. Voor mij werkt het, ben van duisternis naar licht gegaan.

Ik werk in de schoolcatering, een sociaal beroep dat ik vroeger niet had gedurfd te doen. Ik ben niet meer dat bange, verlegen meisje, nee ik leef weer. Ben soms nog depressief maar dat duurt niet lang, de periodes zijn korter en minder. Ik kom nu veel meer buiten, doe veel meer, ga naar de kerk, heb een fijne vrouwengroep. Ik sluit me niet meer thuis op vroeger. Toen wilde ik het liefste weg kruipen, nu niet meer.

3 januari 2016 heb ik een tante verloren door zelfmoord. 7 okt 2014 overleed haar man (mijn oom) aan longkanker. De diagnose september 2013 kwam als donderslag bij heldere hemel. Na een jaar ziekenhuis toen ging het met mijn tante slecht, ik noem het een zware depressie met medicijnen. Ze is drie keer opgenomen geweest bij het GGZ. Twee keer toen oom nog leefde, één keer na zijn overlijden. Het is een hele zware tijd geweest voor mijn tante, was ik haar voorbeeld, ik heb een andere vorm heb geen medicijnen nodig wandelen praten werkt voor mij. We hebben het niet aan zien komen dat mijn tante uit het leven zou stappen. Het was een harde klap, ben bij de huisarts geweest die dacht dat ik PTSS had. Met veel omzwervingen een psycholoog gevonden. In eerste instantie gaan werken. Half maart 2016 ging het niet meer. Bij bedrijfsarts geweest. Uiteindelijk 9 weken thuis geweest. Dat was nog vrij kort, voor mij lang genoeg.

Na acht gesprekken bij de psycholoog was ik klaar. Ik ben er sterk uitgekomen, ook met hulp van mijn geloof en veel lieve mensen om me heen. Het heeft me helaas ook bevestigd hoe heftig en pijnlijk een zelfmoord is voor de nabestaande. Ik ben dankbaar dat ik heb gevochten. Al met al ben ik dankbaar en gezegend met mijn geloof, hoe het me veranderd heeft. Sommige mensen van vroeger kennen me niet meer terug, dat doet me goed. Al het vechten is het waard geweest. Ik heb veel meegemaakt maar word steeds sterker. De huisarts heeft het mis gehad, ik had wel verschijnselen van PTSS, maar het was geen PTSS. De huisarts, bedrijfsarts en psycholoog vroegen zich af hoe ik zo snel  voldoende hersteld was. Toen vertelde ik over mijn geloof. Dat werd wel begrepen. In mezelf zei ik: Dank u vader.

Voor mij werkt het. Ik kan ook begrijpen dat als je dit leest je denkt: 'Was het maar zo simpel'. Het is voor iedereen anders. Het is fijn dit te delen. Ben nu donateur geworden, vind het belangrijk dat er nu alles aan word gedaan: wat vroeger niet kon en nu wel kan. Inmiddels durf ik erover te praten, het heeft lang geduurd. Ook moest ik leren nee zeggen, grenzen aangeven. Soms moeilijk, maar het lukt me wel. Samen met God wandel ik in het licht, ik wil niet meer terug naar het leven ervoor, ik heb veel dierbaren verloren, veel meegemaakt. Dit is wat ik wilde delen.

Gods zegen kracht en sterkte.