Wanneer er geen roze wolk is na de zwangerschap

We kennen allemaal de welbekende roze (of blauwe) wolk waar je op zou moeten zitten wanneer je baby er is. Maar niet iedereen ervaart dit zo. Zoals Lotte, zij had last van sombere gevoelens na haar bevallingen en doet haar verhaal.

Daar was ze dan, mijn dochter Sophie. Mijn man zag haar en was op slag verliefd. Ik moest wennen. Wennen dat ze er was, wennen aan hoe ze eruit zag, wennen aan wie zij was. Ze was te klein, ze woog 2600 gram. Dus ik moest 1 nachtje met haar in het ziekenhuis blijven. De eerste nacht liep ze meteen al blauw aan. De kinderarts dacht dat dit kwam vanwege misselijkheid en ze spoelde haar maagje. De volgende ochtend bleek alles in orde en mochten we naar huis. Binnen 24 uur waren we weer terug in het ziekenhuis, maar dan op de eerste hulp.

Zuurstofgebrek

Na een verschrikkelijke nacht waarin we geen oog hadden dicht gedaan vanwege allerlei gekke geluidjes die ze maakte, was ze de volgende dag opnieuw blauw aangelopen. We moesten enorm aandringen bij onze verloskundige maar uiteindelijk mochten we naar de eerste hulp. Daar bleek dat we geen overbezorgde ouders van een eerste kindje waren, maar dat ze te weinig zuurstof kreeg. Haar voedingen kwamen omhoog (reflux) en haar reactie daarop was haar ademhaling kort te stoppen. Hierdoor werd haar gezicht blauw en en maakte ze stikgeluidjes.

Sombere gevoelens

Ik lag in het ziekenhuis ’s nachts op een andere kamer dan Sophie en het was ongeveer 10 minuten lopen. Het was te intensief om elke voeding naar haar toe te lopen. Daarom kolfde ik veel. Dit gaf me het gevoel dat ik toch een goede moeder kon zijn, ook al was ze niet bij mij. Toen we na een week gelukkig weer naar huis mochten, voelde ik me opgelucht. Maar al snel begon Sophie veel te huilen overdag. Ze wilde alleen maar tegen mij aan slapen, met name overdag.

De kraamvisite ging weg en mijn man moest weer aan het werk. Ik begon me steeds meer somber en verdrietig te voelen. Ik vond het oneerlijk dat het zo moeizaam ging. Sophie was op sommige dagen alleen maar blij als ze aan de borst lag te drinken. Op zulke momenten gaf ik huilend de borstvoeding. Sommige dagen had ik haar 18 van de 24 uur uur tegen me aan liggen. Ik voelde me gevangen in huis. Mijn man mocht elke dag de deur uit om te werken en ik moest bij Sophie blijven. Zo voelde het. Soms fantaseerde ik dat ik bijvoorbeeld een blindedarmontsteking kreeg, zodat ik even niet meer voor haar hoefde te zorgen. Aan het einde van de dag stond ik mijn man op te wachten bij de deur zodat hij meteen Sophie van me kon overnemen.

Weer aan het werk

Maar op een gegeven moment ging ik weer aan het werk en werd mijn wereld groter. Het gevoel van mist in mijn hoofd verdween en ik kon weer helder nadenken. Ook door te stoppen met het geven van borstvoeding voelde ik weer meer mezelf. En ik vergat hoe somber ik me voelde tijdens de kraamperiode. Bovendien gaf ik Sophie de schuld van deze gevoelens. Het was een slechte start, het was een pittige baby en ik moest bovendien nog wennen aan het moederschap, redeneerde ik.

Ik wist altijd dat ik graag twee kindjes wilde. De tweede keer zou het anders zijn. Ik wist wat me te wachten stond, ik was voorbereid. Deze keer krijg ik vast een hele tevreden baby en ik krijg ik eindelijk de roze wolk ervaring die zo uit bleef tijdens de eerste zwangerschap.

En toen kwam onze tweede dochter, Eva.

Deze keer wel een goede start. Thuis had ik een prachtige bevalling. En toch. En toch zag ik Eva en schrok van mijn emoties. Een golf van angst en somberheid overviel me. Ik liet het verschonen, omkleden en wassen liever aan anderen over. Ik keek zo op tegen alles wat me te wachten stond, het gehuil, krampjes en het constant wiegen. Ik kreeg opnieuw last van angstige en sombere gevoelens. Maar deze keer heftiger dan de eerste keer. Onlangs vroeg een vriendin aan mij waar ik dan precies bang voor was. Maar dat weet ik niet. Ik voelde me gewoon bang. Vooral aan het einde van de middag als het donker begon te worden. Dat unheimliche gevoel, een mix van gevaar en paniek. Niet wetende wat de nacht gaat brengen.

Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om mijn gevoelens bespreekbaar te maken.

Met mijn verloskundige heb ik gekeken naar dat unheimliche gevoel. Ze vertelde mij dat je door de hormonen dierlijker kan reageren. Dieren worden ook vaak onrustig naar de nacht toe omdat ze dan extra waakzaam moeten zijn. Dit kon verklaren waarom ik zo last had van paniekgevoelens zodra de avond begon. Even wandelen aan het einde van de middag was een tip van haar. Vanwege de borstvoeding deed ik alle nachtvoedingen alleen. Ik vond dit logisch aangezien ik toch wakker moest worden. En als het echt niet ging kon ik mijn man altijd wakker maken. Mijn verloskundige vond deze afspraak te zwak. Ze had als tip dat mijn man een paar nachten elke voeding even wakker werd zodat we samen konden beoordelen wat nodig was op dat moment. Deze twee tips hielpen me om wat minder angstig de avond in te gaan.

Extra hulp

Sophie huilde vooral veel in week 6 tot en met 8. En daar hikte ik met Eva enorm tegen aan. Samen hebben we een aantal gastouders benaderd om te kijken of zij die weken eventueel konden inspringen. Zodat ik niet hele dagen alleen zou zijn met een huilende baby. Dit hebben we uiteindelijk niet doorgezet omdat we geen klik hadden met de voorgestelde gashouders. Maar ik kreeg al wel rust uit het idee dat die mogelijkheid er was.

Uiteindelijk ben ik de lastigste weken gaan logeren bij mijn ouders en schoonouders voor extra ondersteuning. Wat voor mij uiteindelijke werkte was om meer regie in eigen hand te nemen. En goed na te denken over wat ik nodig had om de eerste maanden te overleven.

Roze wolk

Ik kende de kraamperiode van andere mensen als een mooie roze wolk ervaring. Of ik hoorde juist het tegenovergestelde, verhalen van moeders die  een postnatale depressie of psychose hadden. Heel extreem dus, zoals bijvoorbeeld in het boek de gelukkige huisvrouw. Maar volgens mij zijn er ook veel mensen zoals ik. Die er tussen in zitten, in een grijs gebied. Geen roze wolk, geen heftige postnatale depressie. Maar ook niet zoals het zou moeten zijn.

Medicatie of opname

Ik ben blij dat ik geen opname in een ggz instelling nodig had, of medicatie moest slikken. Want het voelde even als een dubbeltje op zn kant. Zoals mijn verloskundige het formuleerde, ik zat op het randje en het moest niet erger worden. Door mijn gevoelens bespreekbaar te maken en hulp te zoeken die bij mij past ging het stapje voor stapje beter met mij.

Laatst keek ik de documentaire ‘ de roze wolk’ en ik herkende best veel van wat de moeders daar vertelden. En dat vond ik akelig confronterend. Want ik had het mezelf ook gegund als ik wel had kunnen genieten van mijn baby’s. En niet de weken af te tellen totdat ik weer mocht werken. En ik weet het: ik mag blij zijn dat ik kinderen heb en dat ze gezond zijn. Op wereldniveau stelt het allemaal niks voor. Maar het is wel een stukje verdriet dat nu bij mijn leven hoort.

Deze blog is eerder verschenen op www.mamaschrijft.nl en met toestemming geplaatst.