Wat is depressie voor mij

Als het goed met mij gaat:

Ik ben somber. Kan heel erg moeilijk ergens echt van genieten.

Momenten van genieten zijn mogelijk, maar in een vreemde omgeving uit mijn comfortzone.

Om te kunnen genieten heb ik een adrenalinekick nodig. Snoeiharde muziek, een achtbaan of andere thrill.

Om het gevoel van ellende te onderdrukken, moet ik me kunnen verdoven. Alcohol, roken, seks en door aangeboren bovengemiddelde fantasie, overleef ik. Ik kan de realiteit van de echte wereld niet aan.

Echt geluk is niet voor mij, maar voor anderen. Geluk is een abstract begrip, dat hooguit in een piek een keer bij een extreme gebeurtenis door mij ervaren kan worden. De geboorte van mijn kind, een prachtige zonsondergang, een nest jonge katten, de schoonheid van iemand die rustig sterft en ja… muziek…….

Mensen die beweren gelukkig te zijn, vind ik dom en oppervlakkig. Het laatste dat je tegen mij moet zeggen, is ‘kom op, pluk de dag’, of ‘we hebben het zo slecht nog niet’.

Oppervlakkigheid en hedonisme zijn sowieso dingen die mij nog veel depressiever maken. De dommigheid der dingen is onverdraagzaam voor mij.

Ik klamp mij vast aan fijne herinneringen. Herinneringen heb ik genoeg, mooi en naar. Herinneringen zijn het enige wat ik heb want een toekomst heb ik niet.

Mijn energie is heel erg wisselend. Van manisch tot helemaal leeg. Zodra ik druk ervaar is er geen energie. De verplichtingen houden mij meestal in beweging, maar intrinsiek is er niets. Geen enkele motivatie voor mijzelf, alleen voor anderen.

Al mijn hele leven leef ik het liefst in een fantasiewereld. De echte wereld is kut en de maatschappij waar ik deel vanuit zou moeten maken, is niet de mijne. Zelfs nu ik volwassen ben, fantaseer ik de helft van de tijd dat ik niet ben wie ik ben en op de plek waar ik ben. In de auto ben ik een astronaut die een spaceshuttle bestuurt en als ik tv kijk, ben ik een personage. Het liefst ben ik sowieso een fictief personage, want mijn bestaan is complete onzin en voegt niets toe in dit universum. Ik ben slechts een onbeduidend molecuul.

Ik zet het liefst mijn leven in dienst van anderen. Anderen (vooral kinderen) zijn het waard om energie in te stoppen. Ik ben niet belangrijk want feitelijk heb ik nog nooit bestaan.

Ik wil niet dat mensen mijn ware aard kennen. Mijn ware aard is depressief en dat snapt toch niemand. Ik ben mijn hele leven al op zoek naar een soortgenoot maar die heb ik nog niet gevonden. Ik kan daardoor vrijwel nooit mezelf zijn en loop constant met een masker op. Op mijn werk zien mensen een krachtig persoon, privé iemand met energie en humor. Het is nep, allemaal nep. Als ze mij zouden kennen, zouden ze me laten vallen want niemand wil mij kennen.

Mijn leven is een complete mislukking en een optelsom van gemiste kansen. Ik ben een stuk slimmer dan de meeste mensen en dat wordt ook bevestigd. Ik ben me bewust van mijn talenten. Ik had een geweldig musicus kunnen zijn, wetenschapper, acteur, politicus. De kansen hebben zich allemaal voorgedaan maar ik heb ze allemaal verkloot. Geen energie of voor de verkeerde dingen, niet snappen hoe het systeem van anderen werkt en naïef in de bedoelingen van anderen. Grootste dooddoener en leegloper hier is als anderen mij vertellen hoe ik succesvol zou kunnen zijn. Ik kan niet succesvol zijn want hun beeld van succes is niet de mijne. Ik ben succesvol als ik godverdomme zonder gedoe de dag overleef.

Ik ben hier totaal niet op mijn plek. Dit hele leven, in deze maatschappij. Hoe we omgaan met geld, carriére, zingeving… het is niet mijn wereld. Meestal lukt het mij om een beetje mee te doen, maar het is nep. Sociaal wenselijk

Ik ben wel enorm maatschappelijk betrokken. Ik wil voor anderen en zeker voor mijn eigen kind, een betere wereld en wel een toekomst.

Ik voel me constant schuldig. Mijn kind heeft mijn depressieve aanleg geërfd. Mijn partner heeft last van mijn depressiviteit. Waarom kunnen mijn kind en partner mij niet gelukkig maken? Ze houden intens veel van mij en laten dat merken. Ik hou intens veel van hen en laat dat merken en toch…. Ik voel vooral schuld……

De wereld waarin ik leef is niet echt. Alles wat er gebeurt, speelt zich af in een decor en ik ben de hoofdrolspeler. De mensen om mij heen zijn ook niet echt en spelen een rol. Meestal een rol waarin ze mij gaan beschadigen en keihard laten vallen. Een hogere macht (wat dat dan ook is, ik heb geen idee) bepaalt alles met als uitgangspunt om het mij zo moeilijk mogelijk te maken. Ik heb dus geen enkele regie over mijn eigen leven.

Ik voel me fijn als het nacht is. Niemand die iets van mij wil, totale rust en duisternis. De eenzaamheid en rust van de duisternis is zo fijn…..

Ik ben alleen, helemaal alleen….

Als het niet goed met mij gaat:

Ik kan het leven totaal niet aan. Hoop iedere avond dat het de laatste keer is dat ik in slaap val en baal ervan als ik wakker word en er weer een dag aanbreekt.

Als ik in de auto zit (alleen in mijn eentje want wil geen anderen kwaad doen) overweeg ik vaak het stuur om te gooien en dodelijk te verongelukken.

Als ik alleen ben, wil ik huilen maar het lukt niet

Ik heb totaal geen energie om wat dan ook te doen. Ik moet werken omdat de maatschappij en financiële druk dat bepalen, maar trek het niet. Er is geen motivatie, geen energie. Loop de kantjes eraf en daardoor wordt de druk alleen maar groter. Als ik een baan verlies heb ik helemaal niks meer, maar een baan behouden is bijna niet mogelijk omdat ik niks kan in deze situatie.

Het belang van een masker is heel erg groot. Niemand mag zien hoe het met mij gaat. Mijn geliefden mogen er geen last van hebben en mijn professionele contacten mogen het niet zien omdat ik dan mijn baan verlies, wat ik mij niet kan permitteren.

Ik heb constant fysieke pijn. In mijn bovenarmen, bovenbenen, in mijn borststreek. Hoofdpijn, kortademigheid. Mijn gezicht en gehoor zijn minder dan anders.

Ik ben constant overprikkeld. Stemmen, warmte die ik constant extreem ervaar. Zelfs zonlicht kan ik niet aan. Ik wil alleen maar nacht en duisternis als een soort vampier. Echt iedere prikkeling voelt als een steek met een mes.

Ik verdoof mezelf constant. Heel veel alcohol, destructieve masturbatie, verlang naar drugs al neem ik dat laatste niet. Ik moet gewoon uit de realiteit.

Ik voel me extreem schuldig naar anderen. Vooral mijn kind en op de tweede plaats mijn partner. Waarom wil ik dood als ik hen daar zo mee kwets. Waarom wil ik alleen maar dood terwijl zij mij zoveel geven!?

Ik ben de hele dag aan het denken over mijn afscheidsbrief. Hoe ga ik het in godsnaam uitleggen aan anderen?

Als ik zelfmoord pleeg, verraad ik de mensen die van mij houden. Dat weerhoudt mij ervan. Ik hoop dan ook dat ik zo snel mogelijk een diagnose terminale kanker krijg en daardoor overlijdt. De mensen die van mij houden (al snap ik niet waarom) krijgen daardoor niet het idee dat ik zelf heb gekozen voor een einde maar dat het gewoon pech is. Het is geen verraad naar hen.

Ik voel me schuldig omdat ik mijn kind niet kan geven wat ze nodig heeft. Financiële problemen beperken mij enorm. De dingen waar we samen blij van worden kosten geld en dat heb ik niet. Zo is er nauwelijks een mogelijkheid om geluk te hebben samen terwijl zij het enige is waar ik nog voor leef.

Financiële druk is een groot ding in mijn leven. De druk is zo hoog opgebouwd dat ik het hele onderwerp niet kan bespreken. Ik kan het niet aan om rekeningen te betalen, enveloppen open te maken. Zelfs als zich een mogelijkheid voordoet om de druk te verlichten door bijvoorbeeld een goede regeling te treffen of geld van de belasting terug te krijgen, is dat geen optie. Het is gewoon te zwaar omdat het met geld te maken heeft. Ondertussen loopt iedereen aan me te trekken. Mijn partner, schuldeisers. Ik wil alleen maar janken of beter nog, dood.

Ik verlang zo enorm naar iemand die dit echt begrijpt. Niet veroordelend, maar een arm om mijn schouder. Ik ben nog nooit iemand tegengekomen die het echt begrijpt of herkent. Ik ben jaloers op de problemen van anderen en weet die ook prima rationeel op te lossen. Het gaat tenslotte niet over mij.

Alles is compleet uitzichtloos…… ik weet het niet meer en wil gewoon weg. Ik overweeg in de auto te stappen en te gaan rijden zonder bestemming. Helemaal verdwijnen voor alles en iedereen. Niemand meer tot last zijn. Nooit meer, ook mezelf niet.

Terwijl ik dit alles schrijf, ben ik begonnen met huilen, dat is fijn. Erg fijn…..

MIND redactie: Heb je behoefte aan (anoniem) contact met een hulpverlener? Neem dan contact op met Korrelatie of 113 online.