Werken in de GGZ met een depressie

Vrijdagmiddag; nog een depressieve client met suicidale neigingen. Voor mijn gevoel alleen maar hulpafwijzend geklaag zonder iets te willen doen. Het schoot mij zo verkeerd.... Ik dacht; doe wat met je leven, ik werk toch ook?!

Toen merkte ik dat ik zijn suicidale neigingen niet goed in kon schatten, verhalen liepen door elkaar heen. Mijn eigen gedachten van; doorgaan en niet aanstellen die ik op mijn clienten ging projecteren. Zo was ik niet.... Mijn collega advies gevraagd, want ik wil geen suicide op mijn geweten hebben door een te harde reactie van mijn zijde. Die indruk heeft zij niet, maar ze schrikt van mij en mijn reactie, mijn lusteloosheid die ze niet kent en wel waarneemt die dag. Ze dringt erop aan de psycholoog te bellen. Hoewel ik er weinig van verwacht doe ik het.

Hij schrikt en heeft de periode erna om de dag contact met me. Hij kent mij en ook hij herkent mij niet. 

Ik ben te murw om in opstand te komen tegen zijn adviezen, te murw om te doen wat mijn hoofd wil, te murw...tja waarvoor eigenlijk niet?

De kinderen krijgen hun ontbijt, kleding en worden naar school gebracht, waarna ik hele dagen voor mij uit staar en mijn depressie top-5 op you tube op de repeat heb staan. De dagen duren eindeloos. Ze zijn uitzichtloos. 

Mijn hoofd vertelt mij een waardeloze moeder te zijn. Eentje die geen kinderen verdient, die kinderen tekort doet, ze beschadigd (terwijl dat niet zo is) Mijn hoofd vertelt mij dat ik mislukt ben als hulpverlener, tekort schiet naar mijn collegae. Mijn hoofd vertelt mij dat ik overbodig ben en niet meer hoor te leven. In mijn hoofd worden de verdiepingen geteld wanneer ik langs een flat loop. Ik bekijk hoe ik er binnen kan komen. En tegelijk doe ik niks, want ik kan de energie er niet voor op brengen. Daarom leef ik nog.

Door de tijd heen doe ik met tegenzin en met moeite de dingen die van mij gevraagd worden. Ik ga wandelen, ik slik mijn pillen en ik eet. Ook al word ik er misselijk van. Langzaamaan stijgen de cijfers in mijn stemmingsdagboek. Ik begin weer met werken. Op advies van de psycholoog en de arbo arts in een tempo waar zelfs een slak nog een wereldrecord zou kunnen halen, maar ik doe het. Achteraf blijk ik ook niet méér te kunnen dan dat wat zij adviseren. 

Maandenlang vraag ik mij af wat voor nut het gehad heeft. Het leven loopt weer zoals men verwacht, maar het blijft saai en kleurloos. Mijn werktempo blijft groeien en ik krijg weer ideeen. 

Tot de dag dat ik in de koude herfstlucht terugfiets van mijn avondschool naar huis. Ik voel, ik ruik en ik denk; Ik leef weer!!

Nog altijd vind ik het moeilijk erover te praten met anderen. Het doet mij pijn als ik erover praat. Het maakt mij verdrietig ook. We zijn nu 9 maanden verder.

Een cursus ervaringsdeskundigheid ligt in het verschiet en ook mijn boekje is te bestellen; Uitdaging; van je crisis je mooiste lente maken!

Wie weet is er ook iets moois uit de depressie te halen.....