Afbouw antidepressiva met behulp van taperingstrips

Afbouw antidepressiva m.b.v. taperingstrips

Jarenlang heb ik antidepressiva (venlafaxine 75mg) geslikt.

Een psychiater had ooit uitgelegd dat, door jarenlang gebruik, de kans zeer groot is om na afbouw binnen een jaar  terug te vallen. En dat als ik 37,5 mg slikte zonder problemen, dat ik daar dan net zo goed meteen mee kon stoppen.

Dat laatste bleek niet het geval. Stoppen met medicatie gaf problemen. Nu heb ik het heel langzaam, door de mogelijkheid van taperingsstrips, kunnen afbouwen.

Ik schrok wat een kleine dosisverlaging voor impact had.

Vergelijk een hoge dosis met veel lawaai. Als er een klein beetje minder lawaai is merk je dat effect nagenoeg niet. Is er weinig lawaai dan merk je een kleine verandering wel op.

Nu ontdekte ik dat een dosisverlaging van een paar mg verdeeld over een aantal dagen heel veel effect heeft; zoveel minder concentratie dat ik soms schrok van mijn gedrag; zoiets stoms zou ik normaal niet doen en nu dus wel.

Het overschreed mijn normale grenzen.

Ik was plots veel onzekerder, twijfelde veel meer, was erg onrustig, gejaagd, kreeg last van nachtmerries( als ik die vroeger had wist ik dat ik mijn medicatie die dag was vergeten), werd duizelig, misselijk, werd enorm emotioneel en negatieve gedachten doken veel vaker op. Verder had ik last van zuuroprispingen, boeren, stijve spieren, krampen in benen, wat slechter zien, minder balans, tandenknarsen `s nachts (tanden werden dunner doordat het glazuur er aan de onderkant vanaf knapte door het knarsen; ontdekt door de tandarts) en soms, zomaar de neiging, die ik ook kon onderdrukken, om met mijn mond rare, soms aggressieve bewegingen (tanden op elkaar laten zien) te maken en moeheid.

Nu pas, na al die jaren, kreeg ik door dat deze symptomen mogelijk met de afbouw van het medicijn te maken hadden en ontrekkingsverschijnselen of bijwerkingen waren.

Vroeger dacht ik dat ik juist medicatie hiervoor nodig had. Voorheen voelde ik mij ook zo beroerd dat ik mogelijk daardoor al die verschillende klachten niet eens kon onderscheiden. Bij het snel afbouwen heb ik ook twee maal meegemaakt dat alles ondraaglijk voelde en dat duurde dagen en werd pas na weken soms veel minder.Voor het gebruik van antidepressiva kende ik dat gevoel niet. Dit gevoel zorgde dat ik enorm bang was om af te bouwen.

Waarom durfde/kon ik wel met taperingsstrips afbouwen?

1) Ik had erover gelezen in de krant en realiseerde mij opeens dat de klachten bij afbouwen mogelijk onttrekkingsverschijnselen waren en dat ik last had van bijwerkingen, die er stiekem in de loop der jaren waren ingeslopen en ik niet had toegeschreven aan de medicatie.

 2) Ik kon het zelf redelijk in de hand houden doordat ik bij verergering van de klachten op dezelfde dosis bleef en zo nodig zelfs een (paar) milligram hoger zou kunnen gaan. Het zelf kunnen beinvloeden van mijn klachten gaf mij vertrouwen om door te kunnen gaan.

3) Mijn vertrouwen nam toe doordat ik zag dat na weken en soms na maanden die klachten er steeds langzaam uitslopen.

4) Ik ging de klachten herkennen (voorheen legde ik de link niet en overkwam het mij) en realiseerde mij dat het tijdelijk was en geen terugval hoefde te zijn. Als mijn klachten verdwenen of genormailiseerd waren ging ik weer verder met afbouwen en iedere keer maakte ik hetzelfde proces van twijfel mee. Ik heb uiteindelijk bijna twee jaar over de afbouw gedaan, na het meer dan tien jaar te hebben geslikt.

5) Ik moet er wel bij vertellen dat ik ook hard en lang aan mijzelf heb gewerkt (en nog steeds werk) om succesvol het piekeren en de negatieve emoties te verminderen (meditatie, mindfulness, yoga (nidra) etc. En dat er na jaren een diagnose werd gesteld voor mijn fysieke klachten die de oorzaak van mijn somberheid vormden en inmiddels duidelijk minder zijn geworden zodat ik veel meer kan bewegen. 

Van harte hoop ik dat anderen nu ook op het bestaan van taperingstrips worden gewezen.

Dank aan de mensen die dit (eindelijk) mogelijk maken!