Als ik niet zo'n goede werkgever had gehad, was ik nu arbeidsongeschikt

Als ik niet zo'n goede werkgever had gehad, was ik nu arbeidsongeschikt. 

Begin '99 had ik een gezellig leven. Leuk huis, gezin met twee schattige kindjes, goede baan, genoeg geld. Een jaar later begon alles in te storten. Ik raakte mijn baan kwijt, ging scheiden, moest in een caravan gaan wonen en het ergste van alles was dat mijn zoontje van vier plotseling overleedt. Puur op kracht heb ik het nog een jaar volgehouden, maar toen kwam ik in een diepe depressie terecht. Ik ben drie maanden opgenomen geweest in een 'GGZ-herstellingsoord'. Het fijnste daarvan was dat ik totaal geen verplichtingen meer had. Ik kon stoppen met doorzetten. 

In dat tussenliggende jaar was het me gelukt om een nieuwe baan te vinden. Een betere baan dan ik mezelf waard vond. Dat kwam omdat een asociale werkgever me bij een andere vacature had afgewezen. Ze zeiden recht in mijn gezicht: "Je hebt je kind verloren. Je kan deze baan niet aan". Drie maanden lang durfde ik niet te solliciteren. Toen wilde ik mezelf beschermen en reageerde op een vacature die veel te moeilijk voor me was. Dan zou een afwijzing geen pijn doen. Dacht ik. Maar al na het eerste gesprek bleek dat ze me wilde hebben. Blijkbaar had mijn zelfvertrouwen een te grote deuk opgelopen en zag mijn nieuwe werkgever potentie die ik zelf niet meer door had. 

Daarna werd het zwaar. Drie dagen werken met twee uur reistijd per dag, moeder met co-ouderschap en 'leuke dingen doen' om het allemaal vol te houden. Eigenlijk wilde ik alleen maar slapen. Nadat ik een angstaanval kreeg, ben ik toch maar naar de huisarts gegaan. Daarna volgde de opname. Het maakte me allemaal niet uit. Tegen die tijd wilde ik niet eens meer slapen, ik wilde gewoon dood. 

Contract verlengd terwijl ik opgenomen was

De drie maanden opname kwamen tijdens het eerste jaar van mijn nieuwe baan. Ik ging er al vanuit dat ik ontslagen zou worden. Maar het ongelooflijke gebeurde. Ondanks dat ik langdurig ziek zou blijven, werd mijn jaarcontract omgezet in een vast contract. Toen ik daar blij op reageerde gaf de reactie me nog meer kracht: "je bent zo'n goede medewerker, we willen je niet kwijt". 

Het jaar daarna deed mijn werkgever er alles aan om mij te steunen. Steeds opnieuw mocht ik aangeven welk werk ik aankon en wat niet. Het aantal uren dat ik wilde werken, of dat dat thuis was of op kantoor, of ik andere mensen wilde zien of niet. Vooral dat laatste was een probleem. Ik heb een soort sociale fobie ontwikkeld en durf soms niet eens de telefoon op te nemen. Mijn werkgever bedacht gewoon een opdracht voor me, waarbij ik dat niet meer hoefde.  

Ik zal die werkgever levenslang dankbaar blijven. 

Boekje geschreven over werk / werkloosheid en Depressie

Jaren later mocht ik voor de Depressie Vereniging een boek schrijven over Depressie en werk. Ik heb hiervoor meer dan honderd mensen met een depressie geïnterviewd. Na ieder gesprek werd me duidelijker dat de houding van de werkgever bepaalt of je na een zware depressie terug kan komen op het werk. 

Wil je lezen meer over Depressie en werk? Of over Depressie en werkloosheid? Het boekje kan je downloaden.