De grijze pauzeknop

Ik kan me herinneren dat een meisje uit mijn vriendengroep ons liet weten een aantal jaar geleden dat zij een depressie had en dat ze daarvoor een intensieve behandeling volgt met medicijnen en een psycholoog. Ik ben van mezelf een redelijk nuchter persoon, altijd op zoek naar feiten om iets te onderbouwen. Vanuit die gedachtegang dacht ik altijd dat een depressie heftig was, maar meer voor de wat 'zwakkere' geesten en dat was het tegenovergestelde van wie ik zelf ben. Kortom: een depressie is super heftig, maar gaat mij nooit overkomen, ik ben sterker dan zoiets!

Waarschijnlijk is deze mindset van mij ook de grote boosdoener geweest van het ontwikkelen van een grote grijze pauzeknop in mijn leven: mijn depressie. Ik ben al vaker op de vingers getikt door mijn omgeving dat ik rustiger aan moet doen en moet leren dat tijd voor jezelf ook belangrijk is voor je mentale gezondheid. Het enige wat ik deed als ik dat te horen kreeg was 'ja' knikken en hen gelijk geven, maar in mijn hoofd was ik allang bezig met de overige taken die ik die dag gepland had staan. Altijd stonden mijn dagen belachelijk vol gepland, ik hield ervan. Het gevoel van 'belangrijk zijn' is iets wat bij mij hoog in het vaandel staat. Dit ging altijd goed, ik voelde me altijd voldaan aan het einde van de dag en kreeg complimenten over hoe gedisciplineerd en gestructureerd was. Opeens veranderde dat. Ik merkte dat mijn draagkracht minder begon te worden en dat ik mijn focus op school en de toekomst weg begon te trekken. Hierdoor haalde ik steeds minder tentamens en was ik meer afwezig. Waarom? Ik had geen idee. Ik dacht zelf dat ik gewoon even een dipje had, maar de klachten werden steeds erger. Ik begon me steeds schuldiger te voelen en als klap op de vuurpijl liep ik studievertraging op, waardoor ik een half jaar geen school had, maar alleen nog werkte bij mijn bijbaan. Ik begon steeds meer na te denken over waar ik steken liet liggen, waardoor ik steeds teleurgestelder begon te raken en daardoor nog meer moeite kreeg met de dingen die ik toen nog wel deed in mijn leven. Nu ik het zo terug lees, is de neerwaartse spiraal heel makkelijk te herkennen. Het moment dat ik er echt achter kwam dat er iets mis was, was toen ik slaapproblemen begon te krijgen. Ik kwam ontzettend slecht in slaap en als ik in slaap was gevallen, werd ik meerdere keren per nacht wakker en duurde het weer langer voor ik in slaap viel. Ik werk bij een fondsenwerving bedrijf en hoef pas om 2 uur op kantoor te zijn, dus van te voren ging ik altijd naar de sportschool. Omdat ik slecht in slaap kwam en moeilijk door kon slapen, versliep ik me vrijwel dagelijks tot 2 uur nadat de wekker af ging. Dan werd ik al wakker met een kutgevoel, omdat ik dan niet meer kon sporten en gefaald had in hetgeen wat ik die dag wilde bereiken, wat een grotere teleurstelling met zich meebracht. Als ik dan op die bank zat, dan voelde ik hoe alle emotie uit me gezogen werd en zo afgevlakt werd, dat er niets was wat ik kon doen om het te verminderen. Alsof je hele leven op 'pauze' staat, terwijl de rest door gaat met zijn vrolijke leven. Dit is ook wat voor mij zo voelde als dat isolement waar ze het altijd over hebben bij een depressie. Nog steeds vind ik dat iets heel raars. Je voelt eigenlijk zoveel, maar ook weer niet en daardoor is alles wat je je maar bedenkt om het beter te maken pointless. Wat heeft het voor zin om op te staan? Wat heeft het voor zin om de was te doen? Daarna voel ik me toch nog steeds klote. Dit alles werd zo erg, dat ik vaak op de bank zat voor me uit te staren en het gewoon niet op kon brengen om simpele dingen te gaan doen, zoals mezelf aankleden of de was doen. Ik kreeg steeds meer 'random' huilbuien, tot ik op een dag besloot alles uit te schrijven.

Toen ik mijn notities op mijn telefoon teruglas met al mijn klachten, schrok ik me kapot: dit was foute boel. Hoe kon het dat ik dit nu pas inzag dat ik steeds verder aan het afzakken was. Dit was het moment dat ik naar de dokter stapte om hulp te vragen, want ik kon wel inschatten dat ik hier niet uit ging komen zonder hulp (maart 2018). Laten we zeggen dat deze klachten al anderhalf jaar aan het aansterken waren voor ik naar de dokter stapte. Helaas heb ik nog niet de juiste behandelaar gevonden die mij kon helpen, door deels het zelf niet onder ogen willen komen en actief op zoek te gaan naar goede hulp en deels door de belachelijk lange wachtlijsten voor therapie. Nu ben ik een half jaar verder en heb gevoeld hoe ik in de afgelopen tijd steeds verder ben gezakt. Als ik een goede periode heb, gaat alles ook echt fantastisch en kan ik de wereld aan en vraag ik me af of het allemaal wel zo ernstig is of dat het allemaal wel meevalt en ik me aanstel. De perioden dat het slecht gaat, hit ik echt rock bottom en weet ik van ellende niet wat ik met mezelf en alles aan moet. Dat zijn de dagen dat ik mijn huis vrijwel niet uit kom en alleen maar lig te slapen. Naja slapen is het niet te noemen, want als ik dan in mijn bed lig te 'slapen' heb ik het gevoel alsof ik in een tweede universum leef waarin mijn diepste angsten en zorgen van die dag werkelijkheid worden. Ik word dan 9 van de 10 keren wakker in paniek en overstuur en voel me dan nog vermoeider dan ervoor. Maar jeetje, wat heb ik me vergist in het hebben van een depressie. Het gaat zo-veel verder dan alleen somberheid en negatively thinking: het sloopt je van binnen uit.

Gelukkig begin ik volgende week (oktober 2018) bij mijn nieuwe psycholoog en hoop ik snel uit deze grijze rollercoaster te ontsnappen en heb er ook 100% vertrouwen in dat het goed gaat komen, hoe moeilijk dat ook te geloven is als ik last heb van een depressieve periode. Ook ik ga hieruit komen, hoeveel tijd en energie het ook gaat kosten. Sterker nog, als ik dit overwonnen heb, zal ik sterker zijn dan ooit!

Yoëlle Jansen (21 jaar)