Depressie en angstklachten vanaf de puberteit, er is kans op herstel!

Depressie en angstklachten vanaf de puberteit, er is kans op herstel!

Vanaf de puberteit kreeg ik last van depressieve periodes. Mijn ouders wuifden het onder de tafel en stimuleerden het zoeken van psychische hulp hierin helaas niet. Ik zag tegen alles op: stages, contacten met leeftijdsgenoten, mijn bijbaan. Ik ging wel door want de thuissituatie was nóg erger en onveiliger. Op mijn 16e ontmoette ik wonder boven wonder mijn man. Ondanks mijn depressieve perioden hield hij van me en bleef bij me. Ik testte hem vaak uit omdat ik verwachtte dat hij toch wel weg zou gaan. Iedere zondag nam hij me mee naar een bos of het strand en liepen we een heel stuk. Ik merkte dat wandelen, praten en gezond eten helpend was bij mijn stemming. We trouwden na ons 24e en kregen te maken met een vruchtbaarheidstraject. De oorzaak lag bij mij en dit wakkerde de depressie nog intensiever aan.

Na de geboorte van ons eerste kind kreeg ik weer depressieve klachten. Maar ik schoof het weg, schaamde me ervoor. Ik hoorde juist dankbaar te zijn dat ik eindelijk een gezond kindje had gekregen. Vrij snel erna mocht ik een tweede kindje krijgen en tijdens de zwangerschap van de derde stond de wereld stil. Ik was zo depressief dat ik me over alles zorgen maakte. 's Nachts kon ik niet slapen en ging ik als een gek strijken of het ontbijt van mijn man vast klaar zetten. Overdag was ik zo moe, dat ik sliep. Mijn ritme was compleet weg. Op mijn werk was geen begrip voor mijn depressieve klachten en slaapproblemen, waardoor ik uiteindelijk met 32 weken vastliep. Ik moest me ziek melden. Van mijn werk hoorde ik daarna niks meer. Dit resulteerde erin dat ik suïcidale neigingen kreeg. Ik schaamde me dat ik niet van mijn gezin kon genieten. Want dat zegt iedereen dan: geniet toch van je kinderen. Wees dankbaar voor wat je hebt. Iemand die depressief is wil dat zo graag maar kán dat gewoon niet.

Uiteindelijk wilde ze me opnemen voor een crisisplek. Mijn man heeft zorgverlof opgenomen en met de hulp van mijn schoonmoeder en twee goede vriendinnen hebben ze me geholpen om thuis te kunnen blijven. Iedere middag sliep ik twee uur. De boodschappen doen nam mijn man van me over. Er is zes weken lang voor ons gekookt. En ik ging om de dag wandelen met een vriendin. Al deze interventies hielpen me. En ik koos ervoor om CGT te volgen. Daarnaast ben ik gestart met antidepressiva en medicatie om gedachten te dempen. 

Ik geloofde niet dat het ooit goed zou komen. Mijn werk heb ik helaas niet meer, er was geen begrip en ook geen mogelijkheid om te reïntegreren. Toch merk ik dat ik elke week stapjes maak. Ik kan de boodschappen weer bestellen, er is ruimte in mijn hoofd. Eten koken lukt ook steeds meer. De kinderen legt mijn man nog op bed maar na anderhalf jaar lukt het me ook om met hem mee te helpen in het bedritueel.

Daarnaast ben ik mijn eigen bedrijf gestart en voorzichtig gaat dit lopen. Een depressie lijkt vaak het einde maar opent echt nieuwe deuren. Je werkt aan een betere versie van jezelf. Je gaat diep en het is echt een inktzwart boek,maar de mooiste levenslessen leer ik tijdens mijn depressies

Ik heb geleerd dat het te maken heeft met zorgen voor jezelf. Met zelfliefde. Met gezond leven en bewegen. Met de juiste mensen om je heen verzamelen. Hulptroepen die blijven zeggen...het komt goed. Want dat komt het. Op zijn tijd