Depressie het overkomt je!.......

De tijd gaat even terug als ik aan de oorzaak denk van mijn depressie. Het is 2012 als mijn moeder komt te overlijden. Ik heb de laatste jaren veel met haar opgetrokken en samen met mijn broers en zussen hebben we haar tot de laatste dag goed kunnen verzorgen. Zij was altijd mijn maatstaafje. Mijn kwaliteiten zijn mijn gedrevenheid en enthousiastme in vooral nieuwe dingen, mijn moeder kon altijd goed inschatten wanneer ik weer even gas moest terug nemen. Dit was nu niet meer het geval. Natuurlijk, mijn man deed dat ook, echter van hem vond ik het niet helemaal terecht dat hij mij dit aanzegde. Vanaf dit punt kwam ik in een neerwaartse spiraal terecht. Alle leuke dingen die mij altijd boeiden, zoals in een koor en vereniging/groep zingen/spelen, zegde ik stop.  Ik kon de moed niet opbrengen om van alles in te studeren. Om alles kon ik huilen. Alles wat ik wilde vertellen wat me niet zinde, kwam er verrot en niet duidelijk uit. Dit betekende dat ik helemaal niet meer fatsoenlijk kon communcieren. Ik zat in een zeepbel, alleen op de wereld, zo leek het. Zingen was altijd mijn lust en mijn leven, dit kon ik niet meer. Het leven, alles eromheen, boeide mij niet meer. Maar ik kon erg lang dat masker op blijven zetten dat ik me goed voelde. Dit had ik namelijk vroeger geleerd. De klant is altijd koning. Ookal voelde je je niet goed, je moest altijd lachen en beleefd zijn.

Dus mijn oorzaken: verantwoordelijkheid, rouw en jeugdtrauma kwamen bij elkaar. Daarnaast was er op het werk van alles aan de hand, waar ik me totaal niet mee kon verenigen. Alles bij elkaar ontplofte en maakte mij een zwaar depressief geval.

Mijn dochter heeft mij tot de orde kunnen roepen, dat ik echt eens goed moest onderzoeken wat er nu aan de hand is. Ook mijn man had me al vaker tot de orde proberen te roepen, maar dit kwam gewoon niet over.  Hoe harder men mij ging afvallen hoe heftiger ik me SLECHT voelde. Ons gezin functioneerde niet meer naar behoren. Er werd steeds rekening gehouden met mijn verschrikkelijke depressieve houding. Daarom ben ik gaan zoeken samen met de huisarts naar een geschikte behandeling voor al mijn problemen. Dit werd een privé-kliniek waar ik 7 weken intern en 7 weken ambulant ben gehandeld. Het heeft me erg veel gebracht. De inzicht van de partonen die mijn leven beheerste, dit moest ik gaan bijstellen. Evenals de hulpvraag durven te stellen, in plaats van denken dat als je om hulp vraagt , jij gefaald hebt.

Kortom, depressie is iets wat je overkomt. Het is een sluipmoordenaar die langzamerhand je denkpatronen gaat beinvloeden. Daarna je hele denkwijze , iedere dag. The Black Dog is een film die veel depressieve mensen zullen/kunnen zien als herkenning.

Als je voelt dat je in een zeepbel terecht komt waarvan je geen juiste prikkels meer kunt uitzenden, zoek dan aub een groep met lotgenoten op om erover te praten. Over dit gehele proces heb ik een eigen nummer geschreven en uitgebracht: Op zoek naar... levensgeluk.