Depressief en moeder

33 jaar en al ruim drie jaar thuis met een depressie. Dat was niet helemaal de manier waarop ik me mijn toekomst als jonge moeder inbeeldde. Maar toch is het de realiteit. Na de geboorte van mijn zoon kreeg ik een postpartum depressie. En tijdens de zwangerschap van mijn dochter twee jaar later zette de neerwaartse spiraal opnieuw in, tot een dieptepunt enkele maanden na haar geboorte. Hoewel de zwangerschappen een trigger zijn geweest voor mijn depressie, zijn ze niet de oorzaak.

Ik kan wel honderd oorzaken in mijn verleden aanwijzen waarom ik een depressie heb, waarbij een langdurig pestverleden met stip op nummer één staat. Maar uiteindelijk maakt het niet zo uit wat ik de schuld geef, ik moet er nu mee dealen. We moeten er nu mee dealen, want met een jong gezin thuis ben ik niet de enige die last heeft van mijn depressie.

Ik heb altijd, zo goed en zo kwaad als het ging, mijn best gedaan om voor de kinderen een zo normaal mogelijke situatie te creëren. Alle beetjes energie die ik had (en heb) waren voor hun. Ik heb altijd van ze gehouden en een goede hechting is dan ook geen probleem. Het zijn vrolijke, goed ontwikkelende kinderen. Omdat er na de geboorte van mijn dochter toch wat zorgen waren ten aanzien van mijn vermogen om voor de kinderen te zorgen, is er iemand van het buurtteam gekomen om mee te kijken én te helpen. Ik heb al die tijd dus begeleiding thuis gehad en gelukkig bevestigd gekregen dat ik het goed deed. Daarnaast waren mijn ouders een enorme steun voor me, zij hebben het mogelijk gemaakt dat ik niet opgenomen hoefde te worden, maar thuis bij mijn kinderen kon blijven. Hebben mijn kinderen er last van (gehad)? Ik hoop het niet, maar de vraag is of ik het ooit zal weten.

De diepste donkere dagen waren voor mij pikzwart. Ik kon niks meer, wilde niks meer en deed daardoor ook nog maar weinig. Mijn concentratie en geheugen waren dramatisch, mijn flexibiliteit nul. Langzaam ben ik, met behulp van medicijnen en therapie, uit het dal aan het kruipen. Schrijven is een grote uitlaatklep voor mij. Omdat ik zelf weinig ervaringsverhalen konden vinden van mensen met een depressie en zelf graag schrijf, ben ik mijn verhalen gaan publiceren in de vorm van een blog. Dit helpt mij niet alleen dingen van me af te schrijven, maar ook om de stapjes en kleine positieve dingen te blijven zien. En wie weet helpt het ook nog iemand om het te lezen.

Inmiddels ben ik al een hele tijd op weg naar boven. Dat gaat met vallen en opstaan en de stapjes zijn heel klein. Het blijft moeilijk om te geloven in herstel, zeker in volledig herstel. Maar zolang er nog stapjes zijn is er hoop. En daar houd ik me aan vast. 

Voor wie er nieuwsgierig is naar mijn blog: De depressieve moeder