Dit is het moment dat ik besefte: ik functioneer niet meer

De signalen van mijn naderende depressie waren er al langer – het niet meer slapen, de stress en spanningen, de onhandige ongelukjes, de vage fysieke klachten. Ik had ze genegeerd.

Toen mijn nieuwe liefde in juli 2014 een – voorlopige, maar dat zou pas veel later blijken – punt achter onze net geen driejarige relatie zette, was dat voor mij de nekslag. Ik brak. Een mens kan maar zoveel hebben, en de rek was er bij mij eigenlijk allang uit. Waar ik bij eerdere tegenslagen altijd mijn tanden op elkaar had kunnen zetten, schouders eronder en gewoon stug door had kunnen gaan, had ik nu nul incasseringsvermogen meer. Liefdesverdriet kon ik op dat moment totaal niet handelen.

Mijn emoties kregen de bovenhand en ik ging kopje onder in mijn tranen. Ik was compleet radeloos. Avond aan avond zat mijn moeder tot ver na haar gebruikelijke bedtijd bij mij op de bank stichting Korrelatie te verlenen. Tevergeefs. Lieve vriendinnen luisterden vol begrip aan de telefoon en gaven raad en advies. Namen me mee uit wandelen of trakteerden ergens op een theetje. Maar het hielp allemaal niets. Ik kwam er niet uit. Alle kleur, sprankeling en vreugde leek in één klap uit mijn leven verdwenen en had plaatsgemaakt voor een permanente grauwsluier, die over alles heen lag.

BEZORGDE BLIKKEN

Ik sleepte me door de lange, lege dagen heen. Op sommige momenten was ik amper nog in staat om helder te denken. Op werk kreeg ik verschillende bezorgde, zwijgende blikken en soms een heel voorzichtige vraag. Aanvankelijk wilde ik nog wel praten, en vertelde ik in grote lijnen waarom het niet zo goed ging. Daarbij hield ik me in en probeerde ik het verdriet binnen te houden en af te zwakken. Maar het kwam bij elke vraag en elk gesprek als een wild dier met hondsdolheid ontembaar naar boven, waar het een ravage aanrichtte in mijn borst, brandende tranen achter mijn ogen deed prikken en me de adem afkneep.

"Ik werd er moe van mezelf dezelfde jankverhalen tegen mijn omgeving te horen afdraaien"

Naarmate de weken verstreken en de verwachte stijgende lijn in mijn leven uitbleef, werd ik er moe van mezelf dezelfde jankverhalen tegen mijn omgeving te horen afdraaien. Ik wilde niet steeds zo geëmotioneerd blijven, niet blijven zeggen hoe rot ik me vanbinnen voelde en hoeveel moeite het me kostte om de dagen door te komen. Hoe de letters op mijn beeldscherm vaak dansten voor mijn ogen en ik meer en meer moeite had om mijn hoofd erbij te houden en me te concentreren. Ik kon er zelf al niks mee, dus wat moesten anderen ermee.

Daarbij: niemand zit te wachten op sippe verhalen. Ik ging voorbij het punt waarop ik nog met anderen wilde delen wat er nou écht in me omging. En: ik wilde mijn omgeving niet langer tot last zijn met mijn, in mijn ogen, negatieve zeurverhalen en problemen. Liefdesverdriet, nou en? Dat heeft iedereen wel eens. Ik vond ergens ook dat ik me niet zo moest aanstellen. Maar de ravage in mijn borst werd niet minder. Dus ik hield me stil en verdween meer en meer in mijn eigen grijze wereld.

Deze blog is eerder verschenen op www.bedrock.nl en met toestemming geplaatst.