Face forward and tackle the beast!

Te laat.

Ik sta weer met zoveel moeite op, sleep mezelf naar mijn hometrainer of niet eens, vergeet mijn vitaminen te slikken en koolhydraten eten is makkelijker dan mezelf van een gevarieerde gezonde maaltijd voorzien. Zielloos bankhangen is na mijn dties mijn deel.

En ik weet het zo goed, verslappen is betalen. Ik en mijn omgeving (och arme liefdes van mij). 

Het is de tweede winter zonder medicatie en merk een mengelmoes van trots dat ik het al zo lang zonder medicijnen red en jaloezie dat het met medicijnen soms makkelijker was. Een soort beschermjasje voor de moeilijkste dagen. Nu doe ik het weer helemaal zelf. Maar daarmee neem ik met de beperkte energie die ik heb ook de verantwoordelijkheid goed voor mezelf te zorgen.

En ga daar maar eens aanstaan. Projectleider op het werk, eigenlijk ook projectleider thuis (met ons jonge gezin). Gelukkig heb ik een liefdevolle man, die me support waar lukt (en soms er ook gewoon de balen van heeft), twee jonge jongens (die me knuffelen als ik huil en ontlopen als ik bries). En ik voel het al weken langzaam minder worden, het plezier, de energie, het geloof......en langzaam tuimel ik weer een depressie in. Terwijl ik zielloos roep dat ik me er bewust van ben.

Gelukkig weet ik hoeveel erger het kan en realiseer ik me ook dat de weg terug nu nog kort is. Na een paar weken van kommer en kwel, (zelf)verwijt en zelfmedelijden, realiseerde ik me gisteren weer kraakhelder dat ik er om kan jammeren, maar het toch echt zelf zal moeten doen. Al is mijn omgeving nog zo lief, ze kunnen me niet dwingen in actie te komen. Dat zal ik zelf moeten doen. En dan kan ik me laten leiden door blokkerende gedachten als, waarom ik? En waarom kan ik het niet laten gaan? Maar daar winnen we de wedstrijd niet mee.

Dus vandaag dus mijn lamp van stal gehaald, braaf mijn vitaminen genomen, en de dag begonnen op de hometrainer. Zelf doen, het waren mijn eerste woorden volgens mijn moeders, dus hoppa, aan de slag.

Ik weet dat het beter wordt daardoor, maar het blijft oh zo gemeen dat je die zelfliefde, mildheid en support niet kan ervaren op de momenten dat het gevoelsmatig zo nodig is. Maar de schop onder mijn hol is er weer. Ik pak mezelf weer op en trek mezelf weer op de rit. Want ik kan zoveel leuker en blijer zijn dan ik nu ben. Wie doet met me mee?! Face forward and tackle the beast!