Lange wachttijden overleven

Mijn therapeut die ik twee jaar geleden elke week zag, zei op een gegeven moment steeds de afspraken af vanwege persoonlijke omstandigheden. Doordat de afspraken alsmaar niet doorgingen, ging het mij steeds slechter. Op een gegeven moment ging het helemaal niet meer. Toen werd ik ingeschreven voor een deeltijdbehandeling. Eindelijk kreeg ik weer hoop. Maar de wachttijd was acht maanden. Hoe kon ik dat volhouden? Na drie maanden wachten kwam ik steeds vaker in crisis, totdat ik werd opgenomen. Het was een opname zonder behandeling. Dus na twee maanden en zonder enige verbetering, vertrok ik daar weer.

Inmiddels was de wachttijd voor de intake van de deeltijdbehandeling voorbij. Na een maand wachten kreeg ik een psycholoog die ik om de week zag, totdat de deeltijd zou beginnen. Na nog een maand wachten volgde de introductiegroep. En na nóg een maand wachten zou eindelijk de deeltijd beginnen. Maar opeens kreeg ik te horen dat ik niet geschikt was om mee te doen! Omdat ik “te vaak in crisis zat.” In plaats daarvan zou ik eens in de week CGT krijgen. Alles waar ik me aan had vastgehouden, de deeltijd waar ik acht maanden op had gewacht, viel weg. En ik kwam nog meer in crisis. Uiteindelijk ben ik weggegaan bij deze zorginstelling. Ik heb vier maanden moeten wachten totdat mijn behandeling ergens anders zou beginnen. En dat wachten, wéér opnieuw wachten, was héél erg moeilijk. Want elke dag die ik moest wachten was er één teveel.

Ondertussen ben ik nu gelukkig begonnen met mijn behandeling daar en heb ik er ook vertrouwen in. Ik weet hoeveel wachttijden kunnen doen me je strijdkracht en je geduld om te wachten totdat het beter wordt. Misschien is wachten soms wel het zwaarste wat er bestaat. Of het nou wachten is tot een behandeling begint; tot een intakegesprek plaatsvindt; tot een behandelaar een beslissing neemt of tot er nieuws komt over hoe nu verder. Maar wat ik daar nu met zekerheid over kan zeggen is: hou het vol, want het lijkt eindeloos, maar dat is het niet. Straks is het wachten opeens voorbij en dat is het zo waard.