Leven met een depressieve partner

De afgelopen 6 jaar is mijn man steeds depressiever geworden. Hij weigerde hulp en vond dat hij het zelf kon oplossen. Hij trok daarbij steeds meer in zichzelf terug tot het punt dat hij geen enkele belangstelling meer had voor zijn vrouw (mij) of zijn dochter. Als wij iets leuks deden of meemaakten kregen we een lauwe reactie met als gevolg dat we maar niets meer vertelden. De situatie escaleerde op het moment dat ik een andere baan vond, dichter bij huis, met een leuk team en een hoger salaris. Binnen twee maanden escaleerde de situatie zodanig dat hij op een vrijdag heel kwaad werd en weg ging om zichzelf iets aan te doen. Daarna is hij twee weken opgenomen in een GGZ-instelling en kreeg daar een zware terugval. Daarna werd hij overgedragen naar een andere GGZ-instelling (dat waren ze even vergeten om tegen mij te zeggen) en kwam hij thuis. We hadden geen hulp, geen ondersteuning. Twee keer in de week kwam er iemand langs om te kijken of hij nog leefde en verder moesten we het maar zien te redden. Zes weken nadat hij thuis was gekomen kwam er plek op de depripolie. Als hij daar was werd er met hem gesproken en als hij geen reactie gaf werd er direct gekeken of hij weer opgenomen moest worden. Er werd niet gekeken naar de reden of aanleiding. 

Mijn dochter is 13 jaar oud, die kon hier niet meer mee omgaan dus ik had twee mensen thuis die volledig afhankelijk van mij waren. Tijdens een van de vele terugvallen van mijn man werd het mij teveel en ik stortte ik in. Ik kon alleen nog maar huilen. De huisarts schreef kalmeringstabletten voor maar zoals gezegd mijn dochter was van mij afhankelijk. Soms ging het een paar dagen goed en daar genoten we alle drie van 

Ik kreeg via POH-GGZ hulp en kreeg het advies om tijd voor mijzelf te claimen waarin zowel mijn man als mijn dochter mij niet mochten benaderen. De eerste poging daartoe resulteerde gelijk weer in een terugval waarbij mijn dochter de volgende ochtend de wind van voren kreeg van haar vader omdat ze haar tanden nog niet had gepoetst. Dat hijzelf al weer twee dagen zichzelf volledig niet verzorgde was voor hem geen reden om zich in te houden. 

Ik blijf proberen hem te helpen maar bemerk dat het steeds moeilijker wordt. Hij blijft hulp weigeren, is onredelijk en soms te benauwend. Ik weet niet hoelang ik nog in een situatie kan blijven waarin mijn partner hulp weigerd en de hulpverlening mij laat zwemmen.