Levenslang

Waar gaat mijn verhaal over? Op dit moment besef ik me dat het over angst gaat, angst om levenslang te hebben, nooit meer normaal te kunnen functioneren, nooit meer een normale relatie aan te gaan, me nooit meer gelukkig te voelen. Chronisch depressief zijn is slopend.

Dit verhaal is mijn werkelijkheid. Na zoveel therapie me nog steeds niet de moeite waard vinden, mezelf altijd minder vinden, het eeuwige schuldgevoel naar iedereen. Het op mijn tenen lopen: doe ik het allemaal wel goed, wat is er mis met mij, wat ben ik voor voorbeeld voor mijn kinderen als ik voor de zoveelste keer op de bank lig te slapen.

Ik ben blij met mijn werk, maar het kost me zoveel energie dat ik moet opladen voor en bijkomen na m'n werk. Ook daar loop ik op m'n tenen. Maar niet werken, is teveel tijd om te piekeren. Het voelt als gevangen zijn en levenslang hebben.

Ik kan mijn verhaal moeilijk kwijt, het begrip raakt op, dat vul ik misschien in, maar ik ben ook niet de gezelligste om mee om te gaan. Dat is wel wat in deze maatschappij verwacht wordt, dat je gezellig bent.

Misschien helpt het hier delen van mijn verhaal zowel voor mij als voor anderen, ik hoop het.