Mijn 1e depressie en behandeling

de eerste keer dat ik een depressie kreeg was rond mijn 15e. Ik voelde me door omstandigheden erg ongelukkig, voelde me niet veilig en huilde om de kleinste dingen. Ook deed ik aan automutilatie en omdat het leek alsof ik nergens meer controle over had probeerde ik die controle te krijgen over eten. Wanneer ik me erg down voelde vond ik dat ik ook niet mocht eten en wanneer ik me oke voelde juist wel.  

ik heb dit lang kunnen verbergen voor de mensen om me heen. ik voelde me niet fijn thuis en was daarom veel weg en als ik wel thuis was zorgde ik er wel voor dat ik ''vrolijk'' was en droeg ik lange truien en broeken. ik ging nog gewoon naar school want hier voelde ik me veilig en fijn. hier kon ik voor mijn gevoel mezelf zijn. dit was de enige plek waar ik me nog een beetje normaal voelde en waar voor mijn gevoel geen angsten waren. maar op een gegeven moment kwam mijn moeder erachter dat ik mezelf beschadigde en begon het hele traject. aan de ene kant voelde ik me erg opgelucht dat ik eindelijk mijn verhaal kon delen met iemand en ik hulp zou krijgen want ik wist ook wel dat ik dit niet alleen kon volhouden. maar aan de andere kant voelde het ontzettend als falen. falen dat ik niet de perfecte dochter voor mijn ouders was, ik vond het heel erg om te zien dat ze verdriet hadden om de dingen die ik deed of voelde. falen als vriendin, ineens wisten mijn vrienden dat ik niet goed in mijn vel zat en merkte ik dat ze niet meer bij mij kwamen als ze wat hadden omdat ik ''al genoeg aan mijn hoofd had''. ik kon niet meer de vriendin voor ze zijn die ik wel graag wilde zijn. maar ik heb ook gefaald als zus. ik was zijn grote, lieve zus. maar vanaf dat moment heeft ook hij daaronder moeten lijden. ineens waren mijn ouders verdrietig om mij en was de sfeer in huis anders. ik voel me hier tot op de dag van vandaag nog steeds schuldig over. 

ik moest naar de huisarts. daar volgde een gesprek en de huisarts had weinig nodig om me door te verwijzen naar een psycholoog. al snel kon ik er terecht want het was toch wel een beetje dringend. het intakegesprek ging op zich best goed. ik probeerde me nog wat groot te houden en alles een beetje weg te lachen. al gauw kwam ik erachter dat dat niet zou werken en hij het toch wel door had. 

de eerste echte afspraak was ik alleen in een kamertje met een psycholoog, die overigens erg aardig was. hij vroeg me dingen die niemand me had gevraagd. hij stelde een behandelplan op en we begonnen met EMDR therapie. een therapie voor traumaverwerking. ik vond het in het begin maar een beetje een vreemd iets, een koptelefoon op met piepjes en zodra die waren gestopt moest ik vertellen wat er in me opkwam en het tekenen. door die gedachte die ik erbij had hielpen de eerste 2 sessies weinig. maar toen ik op een dag op school was, en ik merkte dat ik zelfs hier mijn plezier en zin in het leven begon te verlliezen kon ik de knop omzetten. het was of me 100% geven tijdens die therapiëen en echt mijn leven weer oppakken en het leuk maken. of ik zou zo doorgaan wetende dat ik dat niet nog een jaar vol kon houden. gelukkig koos ik voor het eerste en heb toen direct mijn psycholoog opgebeld en kon en 's middags nog terecht. ik zat voor het eerst echt emotioneel bij hem in de stoel en vanaf dit punt heb ik alles gedaan om weer ''beter'' te worden. 

EMDR therapie is zo'n goede methode voor het verwerken van je trauma's. het ziet er misschien een beetje raar uit maar deze therapie heeft ervoor gezorgd dat ik makkelijker om kon gaan met de gebeurtenissen en zorgde er voor dat ik voor het eerst sinds 2 jaar weer wat plezier in het leven zag. het was erg fijn dat zijn focus daar lag en niet bij zelfbeschadiging of het onderwerp eten. hier deed hij in het begin niets mee. toen ik vroeg waarom niet vertelde hij dat dat gevolgen waren, gevolgen van hoe ik mij voel en de trauma's. wanneer hij die eerst ging aanpakken had het geen zin want de oorzaak moest eerst behandeld worden. en hij had gelijk! ik heb 1 jaar EMDR gehad en daarna volgde nog een half jaar van gesprekken. gesprekken over hoe ik het leven weer normaal kon oppakken. want ik had geen flauw idee meer. ik dacht therapie en gesprekken en daarna is het klaar en kan ik door. maar dat was niet het geval. ik was zo gewend geraakt aan het ongelukkig zijn, het rot voelen en mijn leven laten beheersen door automutilatie en eten dat ik dit echt af moest leren. dit was het punt dat hij voor het eerst echt aandacht gaf aan manieren om hier af te komen want het was een gewoonte geworden en hij heeft me geleerd hoe ik van die gewoonte af kon komen en dat wanneer ik deze drang wel weer had ik iets anders moest doen. ik had de afspraak met hem gemaakt dat wanneer ik drang had tot zelfbeschadiging of niet eten ik een rondje moest gaan wandelen. helemaal alleen, zonder telefoon of andere dingen maar gewoon lopen. de eerste paar keer hielp dit op dat moment alleen kwamen die gevoelens later dubbel zo hard terug. maar langzaam aan lukte het wel. langzaam aan merkte ik dat die drang steeds minder werd en ik zelfs dagen had dat ik me best oke voelde. 

ik heb heel wat kilometers gewandeld voor ik kon zeggen dat ik ermee om kon gaan. ik moest bijhouden hoevaak ik heb gewandeld van de eerste dag nadat wij deze afspraak maakte tot de dag dat ik kon zeggen dat ik om kon gaan met die drang. 256 keer heb ik hetzelfde rondje in het bos gelopen. 256 keer wandelen, waarvan 168 keer het effect positief was. ik leerde om niet naar de 88 keer dat het alsnog mis ging te kijken maar naar de 168 keer dat het wel lukte! positieve manier van denken en nu ik dit zo terug zie en lees ben ik best trots op waar ik nu sta! en soms, heel soms gebruik ik zijn methode nog steeds. wat heb ik veel aan deze man gehad en wat heeft hij me ontzettend goed geholpen! 

voel je je slecht zoek dan iemand om je verhaal aan kwijt te kunnen. je kan dit niet alleen en hulp zoeken is niet erg. het is juist sterk wanneer je dit doet!