Mijn verhaal gaat zo ver terug als ik me kan herinneren

Mijn verhaal gaat zo ver terug als ik me kan herinneren. Ik ben geboren in een omgeving waarin het ieder voor zich was en er weinig sprake was van genegenheid en affectie. Als kind had ik het gevoel dat het beter was geweest als ik niet had bestaan en dat alles wat ik deed fout was. Doordat er bij ons niet werd gepraat en er geen hulp van buitenaf was, heb ik mij lang staande moeten houden in een kille en afstandelijke omgeving.

Pas toen ik ging studeren en er afstand kwam van mijn thuissituatie, was er ruimte voor alle negatieve emoties die ik jaren had moeten onderdrukken om te overleven. Ik begon me te beseffen hoe ongelukkig was geweest en hoeveel ik gemist had. Hoewel ik uit huis was, had ik het gevoel alsof de ellende toen pas echt begon.

Per toeval kwam aan het begin van mijn studententijd het werk van verschillende denkers, schrijvers en artiesten tegen. De verschillende inzichten die ik hieruit opdeed, hielpen mij om mijn leven op een positieve manier te veranderen. Hoewel dit niet zonder zware terugval ging, lukte het me door middel van verdieping, het leren van mijn fouten en introspectie om een steeds meer constructieve persoonlijkheid en wereldbeeld te ontwikkelen. Voor het eerst in mijn leven begon ik licht aan het einde van de tunnel te zien.

Over de jaren ben ik ontzettend gegroeid als persoon en ik meer gelukkig ben met mijn leven. Toch blijf ik de impact van mijn jeugd voelen. Het taboe op praten over mentaal welzijn is voor mij erg zwaar, omdat mentale problematiek iets is waar ik al mijn hele leven mee worstel. Daarnaast kwam ik in mijn zoektocht naar heling ook veel dingen tegen die mij diep fascineerden en waar ik meer over wilde weten, maar ook dit waren dingen die niet snel ter sprake kwamen.

Dit alles maakte dat ik het moeilijk vond om mijn plekje te vinden. Voor mij is het niet makkelijk om in een maatschappij te leven waarin gevoelens weinig besproken worden. Lang had ik het gevoel dat ik veel delen van mijzelf moest onderdrukken als ik aansluiting wilde vinden bij anderen. De afgelopen maanden heb ik besloten om mezelf meer te omarmen en meer te gaan staan voor mijn verleden en mijn interesses. Gezien de prevalentie van depressie, denk ik namelijk niet dat ik de enige ben die zou willen dat het normaler zou zijn om je innerlijke leven te bespreken.