Niet alleen een speciaal plekje in mijn hart maar ook binnen ons gezin.

Een aantal jaar geleden werd er door het FIOM onderzoek gedaan naar “zwangerschap door incest” Het taboe dat hierop heerst, is groter dan het taboe op seksueel misbruik. Een zwangerschap door incest gaat het voorstellingsvermogen van mensen te boven. Men kan niet geloven dat dit voorkomt. Ook kunnen mensen vaak heel heftig en negatief oordelen omdat zij de zwangerschap vastkoppelen aan het geweld.  Dit maakt het bespreekbaar maken, nog moeilijker. Voor slachtoffers ligt dit vaak heel anders. Zij ervaren dit als twee losstaande thema’s. Seksueel geweld is afschuwelijk. Een kind dat in je groeit, is en blijft je kind.

Ook ik raakte zwanger door seksueel misbruik. Niemand mocht weten dat ik zwanger was.  Door zeer ernstige mishandeling werd het kindje geboren. Vlak na de geboorte overleed ze. Gedurende de zwangerschap en tijdens de bevalling was ik alleen, zonder medische hulp. Het gevolg was dat ik een aantal jaar later een operatie moest ondergaan om de schade te herstellen. Ik was bang dat ik nooit meer kinderen zou kunnen krijgen.

Ik was pas twaalf en zelf nog een kind. Maar ik was ook moeder geworden. Moeder van een klein meisje met alles erop en eraan. Ik wilde haar het liefst bij me houden. Ik voelde me schuldig omdat ze was overleden. Ik had haar niet kunnen beschermen. Het verdriet en het gemis waren zo intens. Delen uit onze binnenwereld gaven haar de naam Sterre, een sterretje aan de hemel. Het verliezen van dit kindje was het ergste dat ons ooit is overkomen. Dat ze verwekt was door geweld, stond hier helemaal los van.

De eerste keer dat ik iemand vertelde wat me was overkomen, kreeg ik als reactie: “Het is maar goed dat ze is overleden. Wat moet jij nu met een kind?  Het is veel beter zo.”. Een keihard oordeel. Er was geen ruimte voor mijn gevoelens. Het voelde opnieuw alsof Sterre geen bestaansrecht had. Het deed bijna net zoveel pijn als de gebeurtenis zelf. Het gevolg was dat ik er niet meer over durfde te praten.

Geheel tegen mijn verwachting in, kwam mijn droom alsnog uit. In 1999 werden Ingrid en ik trotse moeders van een dochter. Daarna kreeg ik twee miskramen. In 2002 werd onze jongste dochter geboren. De herinneringen aan Sterre kwamen steeds vaker terug.  Ik kon niet genieten van de zwangerschappen. Zelfs nadat onze dochters waren geboren, kon ik niet opgelucht ademhalen.  Ik was heel bang dat ik ook deze kindjes zou gaan verliezen.

Iedere Moederdag werd ik door onze dochters in de watten gelegd. Zij zorgden ervoor dat ik me écht moeder voelde. Ik voelde me dankbaar en supertrots.  Het gevoel werd overschaduwd door verdriet om het verlies van mijn eerste kindje.  Het duurde nog jaren voordat ik er met Ingrid over durfde te praten. Het gesprek verliep heel anders dan dat ik had verwacht.  Ingrid luisterde, zonder te oordelen. Het verdriet en het gemis mochten er zijn.  Ik voelde me opgelucht. Sterre kreeg eindelijk bestaansrecht.

Elke 2e zondag in december wordt WereldLichtjesDag gehouden. Over de hele wereld worden om 19.00 uur kaarsjes aangestoken ter nagedachtenis aan overleden kinderen. Deze dag is voor ons heel bijzonder. Het is de dag waarop we Sterre herdenken.  Ze is en blijft mijn oudste dochter. Ze heeft niet alleen een speciaal plekje in mijn hart maar ook binnen ons gezin.

Mirte&Co