Stefan's strijd tegen depressie

Stefan Wendel verloor zijn vader aan een depressie en kampte zelf ook met een depressie. Hardlopen hielp hem om er doorheen te komen. En nu wil hij met hardlopen anderen helpen die met depressie te maken hebben. Wat drijft hem?

Twee jaar geleden heb ik een lichte depressie/burnout gehad. Dit had onder andere te maken met het verlies van mijn vader aan een depressie in 2014. Ik heb direct hulp gezocht bij een psycholoog omdat ik had ervaren hoe het met mijn vader afgelopen was. Hij kon de hulp niet omarmen door schaamte en angst en is er daardoor niet meer uitgekomen. "Dat gaat mij niet overkomen", dacht ik. Doordat ik op tijd hulp kreeg ben ik er gelukkig vrij snel weer uitgekomen.

Hardlopen heeft mij geholpen om uit mijn depressie te komen. Hardlopen bied mij de mogelijkheid om even helemaal weg te rennen uit mijn dagelijkse routine. Lekker mijn hoofd leeglopen en mentaal even weer resetten. Dat heb ik echt nodig en helpt mij goed om alles psychisch weer beter aan te kunnen. 
Mijn mooiste hardloopmoment is de Berenloop op Terschelling vorig jaar. Samen met team Koplopers liep ik voor het eerst een hele marathon om geld op te halen voor MIND Blue. Het mooiste en meest emotionele moment was natuurlijk de finish over de rode loper onderaan de Brandaris. 

Op Blue Monday organiseer ik de MIND Blue Monday Run, een sponsorloop om geld op te halen voor de supportgroepen van de Depressie Vereniging. Met deze run wil ik aandacht vragen voor depressie en depressie bespreekbaar maken. Daarnaast is hardlopen een goed medicijn om de kans op depressie te verkleinen en vooral om deze te verhelpen/verlichten. Daarom vind ik het ook zo geweldig dat Bram Bakker mee loopt. Hij is niet alleen een bekende psychiater maar ook een marathonloper! Ik hoop ook echt dat dit zal gaan zorgen voor nog meer bekendheid van deze run en voor MIND.

Het ingezamelde geld is voor supportgroepen voor mensen met depressie. Ik vind het heel belangrijk dat deze praatgroepen er zijn blijven. Ik weet zeker dat dit ook goed was geweest voor mijn vader om heen te gaan. Praten is iets wat mijn vader niet deed of niet kon uit schaamte en angst, maar contact met anderen is juist zo belangrijk. Er kunnen niet genoeg groepen bij komen om al die lotgenoten een plek te bieden.