Ik ben een meisje van 20 jaar dat nu al zo'n 2 jaar in een depressie zit

Ik ben een meisje van 20 jaar dat nu al zo'n 2 jaar in een depressie zit. Ik ben in het verleden op de basisschool en op de middelbare school veel gepest en moest van mijn ouders altijd mijn verdriet verstoppen en doorgaan. 

Zo ging ik heel lang door het leven en nu heeft het mij dat dus gebracht tot hoe ik nu ben. Stuk en alleen. Dat ben ik niet, ik heb hele lieve familie en vrienden om mij heen maar zo voel ik mij de laatste tijd steeds vaker. 

Ik heb het gevoel dat niemand echt begrijpt wat ik doormaak ze hebben allemaal adviezen voor me, zeggen dat het wel weer overgaat en dat ik naar de mooie dingen moet kijken. Maar dat is niet wat ik nu voel. 

Het aller ergste vind ik dat mijn ouders het ook niet begrijpen. Ze blijven mij altijd maar pushen om de moed niet op te geven en daardoor ga ik iedere keer weer over mijn eigen grenzen heen. Ze maken het eigenlijk allemaal nog erger. En ze snappen niet wat ik nodig heb. Ze willen mij gewoon zo snel mogelijk weer beter hebben zodat het leven verder kan gaan. Ze trekken mijn therapie in twijfel want het duurt allemaal zo lang en in hun gedrag en uitingen schemert door dat ze vinden dat ik mij aanstel.

In het verleden kon ik heel makkelijk over mijn persoonlijke problemen praten maar doordat ik steeds maar niet begrepen wordt doe ik dat niet echt meer. 

Ik zou heel graag met iemand(en) in contact komen die dit wel begrijpen. Misschien voel ik me dan niet meer zo alleen. 

Alvast bedankt voor het lezen van mijn verhaal

Liefs Lolapaloza