Thanks to all children who live inside, we were able to survive the past.

Ergens in een groot gebouw bevindt zich een klein kamertje. Het kamertje is kindvriendelijk ingericht. Er staan lage kasten met speelgoed, teken- en knutselspullen. Aan de muren hangen tekeningen, die gemaakt zijn door kinderen, die hier eerder zijn geweest. Eén muur bestaat uit een enorme spiegel, waar een tafeltje met stoeltjes tegenaan staat. Aan het tafeltje zitten twee meisjes, één van negen en één van zes jaar. Zij spelen met het speelgoed, dat zij samen hebben uitgezocht. Ze praten en giebelen wat met elkaar en wanneer ze de spiegel ontdekken, bekijken ze zichzelf en trekken gekke bekken naar elkaar.

Ergens in een hoekje van de kamer, liggen verschillende kussens en knuffels op de vloer. Vanuit deze hoek klinken zachte stemmetjes van drie kleine kinderen. Ze zijn bang om in de spiegel te kijken en hebben zich achter kussens verstopt. Omdat de buitenwereld te bedriegend is, maken zij zich het liefst onzichtbaar. Wanneer je naar ze toe zou gaan, lijkt het, alsof twee van de drie meisjes zijn verdwenen. Wat je namelijk ziet, is een vijfjarig meisje, dat helemaal alleen in een hoekje zit.

Dat vijfjarige meisje, dat was ik. De meisjes die aan het tafeltje zaten, waren mijn zussen. Wij werden geobserveerd en onderzocht door jeugdhulpverleners. De conclusie van het onderzoek was, dat mijn zussen normaal gedrag vertoonden. Ik vertoonde antisociaal gedrag, zonderde me af, leefde in mijn eigen wereldje en speelde met fantasievriendjes. Omdat ik de enige was binnen het gezin, die niet functioneerde, werd ik uit huis geplaatst. Naar de oorzaak van mijn gedrag, werd geen onderzoek gedaan.

Doordat ik vanaf mijn geboorte ernstig getraumatiseerd werd, creëerde ik onbewust, mijn eigen binnenwereld die bestond uit meerdere persoonlijkheden. Voor de buitenwereld leek het alsof ik met fantasievriendjes speelde maar in werkelijkheid speelde ik met verschillende persoonlijkheden uit mijn eigen binnenwereld.

Op achttienjarige leeftijd kreeg ik de diagnose MPS /DIS. Niemand kon mij uitleggen wat dat precies inhield, een dissociatieve identiteitsstoornis. Het advies van mijn behandelaar was destijds: “Ga op je bed liggen, luister naar de stemmen in je hoofd en stuur ze weg, want jij bent de baas”. Ik probeerde de stemmen op allerlei manieren te negeren en weg te sturen, zonder resultaat. Ik kreeg medicatie voorgeschreven maar ook dit hielp niet. De dosering werd opgehoogd en ik kreeg er steeds, nieuwe medicatie bij. Ik had geleerd dat mijn binnenwereld, er niet mocht zijn. Telkens wanneer zij zich lieten zien, werd ik gesedeerd en vastgebonden op het bed van de isoleercel. Bij mijn ontslag was ik er slechter aan toe dan voor mijn opname. Dit was het begin van een jarenlange strijd tegen mijn binnenmensen. Ze moesten weg, want zij hadden ervoor gezorgd, dat ik opnieuw getraumatiseerd werd. De strijd leverde me niets op en werkte averechts. Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat Ik tegen mezelf vocht. Ik was namelijk ook een deel van deze binnenwereld.

Hoe ik het beste kon omgaan met mijn binnenwereld, wist ik niet. Ik ging opzoek naar info omdat ik zat met heel veel onbeantwoorde vragen. Via internet kwam ik op een site terecht waar stond uitgelegd wat DIS inhield. Toen ik dat las, kwam ik terecht in een achtbaan van emoties. Het was erg confronterend. Wat ik mijn leven lang had ervaren maar niet onder woorden kon brengen, stond hier beschreven. Ondanks alle weerstand en emoties, ging er een wereld voor mij open. Ik besefte dat ik altijd op zoek was geweest, naar een gevoel van herkenning en erkenning.

Inmiddels hebben we mogen ervaren, hoe waardevol dit gevoel is. Ondanks dat we nog een lange weg te gaan hebben, maakt het de acceptatie van onze binnenwereld, een stuk eenvoudiger 

 Mirte&Co's website.