Een grote liefdevolle familie dat was mijn leven tot mijn 55ste

Een grote liefcevolle familie, vader, moeder, ik de 2e van 5 kinderen, dat was mijn leven tot mijn 55ste.

Natuurlijk... in 55 jaar gebeurt er van alles. Ik werd stevig depressief tegen mijn 40ste. Sindsdien heb ik veel geleerd, over mezelf, over hoe 'de mens' in elkaar lijkt te zitten, over mijn familie. Mijn vader overleed aan longkanker. Mijn broers en zus bleken ook nu en dan psychische-, emotionele- en verslavingsproblemen tegen te komen, die soms tot crisissituaties aanleiding gaven. Mijn moeder werd oud en afhankelijker van anderen.

Toch twijfelde ik niet; ik leefde in een grote liefdevolle familie (intussen ook met schoonzussen, een zwager, neefje en nichtjes en gelukkig ook een liefdevolle partner). Ik begreep hoe het kon dat ik te maken had met chronische depressie en ik begreep beter waarom mijn familieleden ook psychische problemen hadden.

Er was - weer eens - een crisissituatie met een van mijn broers. Mijn communicatie daarover met mijn andere broer - we wilden alletwee op de een of andere manier behulpzaam zijn - liep niet goed. Teveel stress van beide kanten waarschijnlijk.

NEE, dit is niet het verhaal wat ik wil delen. Wat ik wil delen is dat mijn hele - meer of minder gestoorde familie, waarvan ik deel uitmaak - me op mijn 55ste in de steek heeft gelaten, me heeft verraden. Een broer van me (toen 54 jaar) is compleet doorgedraaid en heeft mij verschrikkelijk psychologisch en emotioneel mishandeld. Hij ontkent dat er ook maar iets bijzonders is gebeurd. Iedereen in de familie (van m'n moeder tot m'n nichten en neven) kiest ervoor om mij hierbij niet te helpen. Ze geloven niet dat wat ik vertel ECHT is gebeurd en ze durven mijn broer niet kritisch te bevragen.

Ik kom hier maar niet overheen (nu al ruim 4 jaar). Ik krijg het niet verwerkt. - ondanks hulp van psychologen en andere hulpverleners. Wat er naar mijn 'gevoel, verstand, indruk' ontbreekt is de erkenning dat er naar mijn ervaring iets heel ingrijpends is gebeurd in mijn leven. Ik voel me niet serieus genomen. Ik HEB meegemaakt dat mijn broer me psychisch en emotioneel heeft verkracht (ik ben ervan overuigd dat ik die term mag gebruiken). Maar hulpverleners reageren daarop met; aan je familie kun je niks veranderen, dus laten we die narigheid in een kast stoppen, de sleutel omdraaien en ons richten op de positieve dingen die er (nog) wel zijn in jouw leven.

Ik doe mijn best om met de hulpverleners mee te 'bewegen'. Maar ik ben ook heel verbaasd. Ik lees steeds dat je narigheid verbergen (in een kast stoppen, in een laatje stoppen, onder het tapijt vegen) niet werkt! Het komt toch weer boven en waarschijnlijk nog heftiger dan het was. Wat is er zo speciaal aan mijn 'geval' dat de hulpverlereners mij dat WEL adviseren?

Dat is wat ik wilde delen. Misschien proeft de lezer daarbij mijn wanhoop, woede, onbegrip en vooral verdriet. Dank voor wie dit wil lezen.

Shirley